Zussie

Ik denk niet dat mijn ouders zich bewust zijn van een derde kind..  Ik heb echter wel een zussie.  We kiezen namelijk soms ook zelf familie uit, dat zijn onze ‘vrienden’.

Ik heb nogal een bijzondere manier van het ontmoeten van nieuwe familieleden, bedacht ik me toen ik over mijn ontmoeting met zussie nadacht…

Het was 2010 of zo, ik had eindelijk een plekje bemachtigd via het uitzendbureau bij een grote verzekeraar en werkte daar in een grote kantoortuin.  Ik had een vast clubje collega’s waar ik mee omging en we hadden soms de grootste lol samen.

Rechts van onze tafels zat de klantenservice. Mensen die de hele dag met een koptelefoon op vragen van klanten moesten beantwoorden. Een stem klonk er altijd een beetje bovenuit.. die van zussie. Oh wat een naar mens, dacht ik. Hoezo eigenwijs? Mevrouwtje weet het beter!  Ik denk dat zij hetzelfde van mij heeft gedacht, want ik kon er ook wat van.

Op een dag werd zussie overgeplaatst naar onze tafel. Pfff dat was wat. Recht tegenover mij zat een dame die in mijn beleving zo niet mijn kopje thee was. We hadden eigenlijk maar een ding gemeen, dacht ik, we rookten allebei. Ik kwam haar dan ook regelmatig tegen maar zelfs in onze gezamenlijke verslaving lukte contact maken niet echt.

Tot we elkaar een keer in de tuin troffen. We stonden naast elkaar en 1 woord was onze bindende factor. We raakten aan de praat.  Waar voorheen we elkaar geen blik waardig konden gunnen, waren we ineens onafscheidelijk geworden. De afdelingschef grapte ‘kijk daar heb je de zussies’. Zo is zussie, mijn zussie geworden.

Bijzonder dat mijn andere vriendin op dezelfde manier, met 1 woord, de transformatie van ‘naar mens’ naar ‘familie’ heeft gemaakt. Ik heb denk ik een soort bots moment nodig om daarna een diepe band te krijgen. Gek genoeg steeds met 1 woord. (het was wel een ander woord dan bij mijn andere vriendin).

We zijn allebei rond dezelfde tijd weg gegaan bij het bedrijf, maar de band is gebleven. Lief en leed wordt gedeeld, donkere dagen worden door een lampje van de ander even wat lichter.

Lieve Ingrit van Nieuwenhuizen, ik ben blij dat we botsten en dat we al zo veel met elkaar hebben meegemaakt. Ik bewonder je om je moed om door te gaan op de soms hobbelige weg die het leven soms biedt. Ik hoop nog veel met je te lachen en te kletsen. We lijken meer op elkaar dan we vanaf die eerste dag konden denken…