Ze struikelt bijna als ik haar aankijk en ze zegt lachend “Het zou niet de eerste keer zijn dat ik iets breek in het ziekenhuis”. De mevrouw is al wat ouder en komt gezellig naast me zitten op het bankje in de zon. Ik zit voor het ziekenhuis even te wachten op iemand. Een doordeweekse dag… in de zon.
Ik ben een nieuwsgierig wezen, dus ik vraag haar naar het verhaal. Ze vertelt dat ze voor een operatie naar het ziekenhuis moest en een beetje bloed op haar voet zag. In de toiletruimte zwiept ze haar voet in de wasbak en voor ze het wist lag ze onderuit op de vloer, met een gebroken arm. Terwijl ze het vertelt, zie ik een twinkel in haar ogen. Haar Engelse accent intrigeert.. Ik vraag haar of ze uit Engeland komt. “Ik was een moeilijke tiener, dus mijn ouders stuurden mij naar Almere toen ik jong was”. Ik kijk haar aan en schiet in de lach. “En toen ging het pas goed mis…” zeg ik. Ze kijkt me aan en lacht “Ja…”.
Voor ik het weet zitten we levensverhalen uit te wisselen. Twee volledig vreemden voor elkaar.
Ik sta op en ga het ziekenhuis weer in… Daar zit een dokter en toen ik hem eerder op de ochtend door de wachtruimte zag lopen, had ie een wat muizerig snoetje dat niet zo blij keek. Ik vraag hem of ik ook mee mag met mijn vriendin en hij kijkt.. en zegt ineens “Als u elkaar kent.. vind ik het best”. Een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht. Ineens is het een totaal andere man. De reden waarom hij blij is, komt kort daarna. Hij vertelt dat ie stopt met werken. Hij gaat met pensioen. “Wat een heerlijk vooruitzicht”, zeg ik. Hij is het met me eens. Hij gaat lekker niks doen.
Als ik in de middag voor mijn vrijwilligerswerk voor een gebouw aankom en ik na een paar keer drukken op de bel nog steeds sta te wachten, denk ik ineens … wat een bijzondere dag tot dusver.Na een uurtje sta ik weer buiten, wat vol van alle informatie die ik binnenkreeg en voel de zon op mijn kruin. Ik loop even de Lidl in en denk ‘Goh wat een lekkere grote Lidl zit hier’. Ik had die Lidl nog niet ontdekt.. Ik rij door naar huis en hopla de telefoon gaat. Een ander vriendinnetje komt even bij kletsen.
Na het eten heb ik nog even virtueel contact met mijn vriendjes van Life Vest Inside en zo rond 22.30 uur zit de dag er wel op en als ik in mijn zachte bedje lig, zucht ik even met een blijmoedig gevoel. Voor zo maar een dag.. heb ik niet eens gemopperd, me niet geïrriteerd. Het was het eigenlijk een geweldig leuke dag! Ik had een hele dag… een Happy Mind!
