“Ik had nooit gedacht dat je nog een keer mee zou gaan” zegt mijn vriend. Ik had zelf ook niet kunnen vermoeden dat ik het zou doen, gezien mijn eerste keer. Een van mijn eigenschappen is, dat ik graag weet waar ik aan toe ben en niet echt dol ben op het overgeven van de regie aan iemand anders. De eerste keer zat ik te stuiteren. Ik vond het doodeng. Zitten in een ruimte waar het helemaal donker is met een bord met eten voor je neus en geen idee wat je zult gaan eten. Ik was voor de tweede keer bij Ctaste in Amsterdam. Waar de gast wordt meegenomen in de wereld van mensen met een visuele beperking. De obers zijn slechtziend of blind en dus… in het voordeel.
Iets meer dan een jaar geleden zat ik ook bij Cstaste en schreef er een blog over met de vreemde titel ‘Tik tik tik lik’. Ik had niet kunnen vermoeden dat ik daar voor een tweede keer zou belanden. De uitnodiging om nog een keer in het donker te gaan zitten eten kwam onverwacht. Ik verraste mezelf ook een beetje toen ik ja zei. Zeker gezien de knikkende knietjes die ik me nog goed kon herinneren van de vorige keer. Het zal mijn drang naar zelf-onderzoek zijn. Ik zei gewoon ja. Ik ging het nog een keer doen.
Toen ik wat later op de stoep stond en moest wachten tot we naar binnen konden, dwarrelde onrust door mijn hoofd. Flarden van de vorige keer schoten door mijn hoofd. Mijn hand op de schouder van de blinde ober, die voor mijn gevoel net wat te snel het donker in wilde… De stoel zoeken en hopen dat je er op zult landen en niet ernaast… Het idee totaal ingesloten te zijn door donker… en zoeken met je ogen naar iets, maar niets vinden… Hm, was dit zo’n goed idee?
Deze keer ging het beter. Ik wist dat er donker zou komen. Ik was er zeker van dat ik op de stoel zou landen. Ik wist dat zoeken naar iets niets op zou leveren. Ik zat er weer. Deze keer redelijk ontspannen. Het leek alsof ik in een langdurige meditatie was beland. Zitten in niets. Het voelde eigenlijk wel prettig. Totdat de amuse werd gebracht en de volgende uitdaging genomen moest worden. Iets proeven waarvan je niet weet wat het is.
Voor een mens met een zeer uitgesproken mening over wat er wel en niet mijn mond in zal gaan is het lastig om te vertrouwen op anderen. Die hebben bedacht wat ik ga ervaren… Wat als ze iets heel vies hebben bedacht? De techniek om eerst mijn vinger nat te maken, dan een paar keer tegen het onbekende voedsel te tikken en vervolgens een likje te nemen werkte weer perfect. Vreemd wat niet weten wat je naar binnen stopt met de hersenen doet. Het lijkt alsof er overal laatjes open gaan om vergelijkingsmateriaal te zoeken. De smaak wordt onderzocht, de structuur van het eten en de noodzaak om een antwoord te vinden is heel groot. Wat is dat wat daar op mijn tong ligt???
Mes en vork waren aan mij niet besteed. Een speurtocht over het bord met vingers. Langs de randen voorzichtig naar het midden. Ontdekken wat voor een vorm het is, ruiken, tikken en likken en als het veilig leek… een voorzichtig hapje. Mijn bord ging echt niet leeg. Als iets verdacht smaakte, legde ik het aan de kant. Het grappige is, dat na afloop verteld wordt wat je allemaal hebt gegeten. De rillingen liepen over mijn rug. Eend?? Ik heb eend gegeten? Vlees met morzarella? Willen jullie me overspannen hebben? Bietjes? Wow… nare mensen!
Het toetje was eigenlijk mijn veilige zone. Wat zou iemand daaraan kunnen verzieken? Nou, laat me jullie vertellen, het was gelukt. Ergens bovenaan mijn bord, voelde het koud Ah, ijs! Daar kan ik rustig een hap van nemen… Terwijl het koude goedje mijn lippen raakte wist ik al.. dit is niet ok. Hoe kan het dat het prikt? Ik voel peper! Peper in ijs? Ik informeerde mijn tafelgenootjes over het komende gevaar, maar die waren nog niet bij de ijsberg aan gekomen. Om mijn prikkende lippen te troosten zocht ik naarstig naar zoet. Ah… gelukkig cocos! Come to mama! Zoet…hmmmm.
Mijn tafelgenoten konden niet geloven dat er peper in mijn ijs zat. Mijn egootje stond te stralen toen de ober achteraf vertelde dat ik GELIJK had. Het was ijs met een pepersmaakje erdoor.
Het donker was deze keer niet zo eng. Het veroorzaakte zelfs zo veel ontspanning dat ik na het eten in slaap dreigde te vallen. Toen ik later in mijn bedje lag moet ik lachen. Het is donker en ik vind het heerlijk.
