Ooit begon ik met yogales… Het zou goed voor je zijn en ongetwijfeld in het kader van goede voornemens heb ik de stap gezet. Goed uitgerust met een heus matje en een flesje water en loszittende kleding begon ik aan de les.
Allereerst had de leraar een meditatierondje in gedachten… Al zittend in de lotus-houding (dat viel heus niet mee) ogen dicht en dan aan niets denken… Voor een denker als ik was het de ultieme uitdaging. Na twee minuten raakte ik al in paniek, want ik voelde een kriebeltje in mijn keel…
Maar ja… voluit hoesten zou de andere yogi mensen toch wel storen.. Ik was heel druk met het onderdrukken van het kriebelhoestje… wat resulteerde in zachtjes op staan en in de wc een enorme hoestbui…
Dat was de eerste poging tot meditatie…
Thuis oefenen behoorde ook tot de lessen. Nou vol goede moed, na het ritueel van kind naar school, wasmachine gevuld en aangezet (grote denkfout!) op bed, kaarsje aan en laat de Zen tot mij komen! Nog geen tien minuten braaf zittend en mijn ademhaling van 1 naar 10 tellend werd de eerste poging verstoord… de bel! De leraar had gezegd… Als je goed getraind bent.. kun je zitten in Hoog Caharijne tussen alle mensen totaal en stil zijn in jouw hoofd. De bel negeren dan maar.
Nog geen paar minuten verder wordt mijn Zen verstoord door het op toeren komen van de wasmachine. Dat was geen slim idee, multitasken… yoga en huishouden combineren.
De volgende lesdag brak aan en weer ging ik (gerustgesteld door het idee dat bij de yogales mijn deurbel niet ingedrukt kon worden) opnieuw zitten en mediteren.
Na een paar minuten zitten werd mijn Zen verstoord door een andere kriebel.. Ik zat op een yogapoefje en mijn billen begonnen te tintelen… Niet aan denken… ik hoor de leraar zeggen… De gedachten mogen er zijn… laat ze gewoon komen en gaan… Ik probeerde het vol te houden maar oh oh die kriebels… Wanhopig werd ik er van. Het resulteerde dat ik al Zen probeerde even te krabbelen en van het poefje afviel… Bye Bye Zen…
Uiteindelijk is het me wel gelukt om rustig te zitten en aan niets te denken, of in ieder geval niet na te denken over de gedachten die langskwamen. Dat waren soms de meest vreemde zaken… Of ik mijn auto wel had afgesloten, een ergernis over een familielid, of ik naar de dokter zou gaan met dat ene kwaaltje…
Ik red het een kwartiertje om mijn drukke denkmachine even te voorzien van het bordje ’tijdelijk buiten gebruik’. Het zal nog even duren voor dat ik Budha wordt 🙂
Laat ik maar vertrouwen op de wijze Buddha…
