Ze staat met een been in haar joggingbroek en de andere gaat er net in als ik binnenkom. Ik hoor haar sniffen en goedemorgen zeggen tegelijk. Ik weet wat er komen gaat en ik ga netjes zitten en wacht tot het zover is. Ik kan bijna aftellen… Zodra haar bips de yogamat raakt zullen we een verslag van het weer krijgen.
“Nou, nou… (snuit haar neus) koud he, dat is me wel even wennen zeg. Ik zit te smullen van wat er voor me afspeelt. De mevrouw kijkt even om zich heen naar de anderen en ja… zoals gewoonlijk gaat de hele groep mee. Ik geef ook even een knikje en wacht tot het weerbericht weer over is . Gelukkig dat het weer steeds verandert, zodat het commentaar ook mee verandert.
En toch, wen je er aan, aan de samenstelling van een groep waar je elke week mee samen bent. Zo mis ik al een tijdje een mevrouw waar ik ook zo om kon lachen. Ze kon voorspellen waar het goed weer was. Ik dacht misschien heeft ze bij het KNMI gewerkt, maar nee, ze had haar eigen methode ervoor. “We reden naar Oostenrijk en ik zeg tegen Piet, kijk daar is het mooi weer”. Ik bedacht me dat het in Oostenrijk toch redelijk vaak sneeuwt en het niet op Spanje lijkt… maar de verklaring volgde al gauw. “Er waren heel veel zonnepanelen op van die pittoreske huisjes’.” Geen gezicht zeg!” “Maar ja… je denkt toch zeker niet dat die mensen dat voor Jan Doedel doen, daar zal heus de zon vaak schijnen”. “Neem van mij aan, als je ergens mooi weer zoekt… zoek zonnepanelen!”
Iedere dinsdag kijk ik nu uit naar het praatje over het weer en zit met spanning af te wachten wat de mevrouw nu weer gaat zeggen. Zo kan ze met haar hoofd door een spinnenweb gelopen zijn en dan vertelt ze smakelijk hoe ze rilt. “Ik heb niks tegen spinnen hoor, maar ik wil ze niet in mijn trui, brrrr”.
Na het weerbericht valt het meestal stil. Iedereen staart voor zich uit totdat de yogajuf komt. Op de een of andere manier is stilte een dingetje voor mensen. Het voelt ongemakkelijk. Zelfs zo, dat men het gaat benoemen. “Zo wat is het stil he”. De weer-mevrouw heeft dat ook een beetje. Zo kan ze uit het niets ineens beginnen over wat ze in de bus heeft meegemaakt. “Nou ik zat vanochtend in de bus en er zat een mevrouw die haar hele hebben en houden zat te vertellen, zo aan de telefoon..”. Ik schiet in de lach. Ze had dus niet eens een gesprekje in de bus, maar kreeg gratis het verhaal van een ander. Maar.. wel slim, de stilte doorbreken met een gesprekje over een gesprekje. Weer eens iets anders dan het weerbericht.
Het is iets vreemds… stilte. Het lijkt alsof wij als mensen een stilzwijgende afspraak hebben om er niet te veel van te laten ontstaan. In een gesprek wordt een stilte vaak gezien als fout of in ieder geval ongemakkelijk. Het zou kunnen betekenen dat het niet gezellig is, je niet als een goede gesprekspartner wordt gezien omdat er geen woorden meer stromen… Maar is dat ook zo?
Bij communicatietrainingen wordt stilte soms ingezet als gereedschap. Als je een speech houdt en je laat het stil vallen, zal het publiek opkijken. Van jouw totale presentatie wordt 7% onthouden van de woorden. De rest van de aandacht gaat onder andere uit naar je houding en lichaamstaal. Een stilte kan de aandacht weer even terug brengen, want tja.. stilte is raar als je staat te presenteren.
Ik vind het niet zo erg als het even stil is voor de yogales begint. Wel passend eigenlijk. Maar ja, dat weer… blijft toch een interessant gespreksonderwerp. Ik mocht gisteren weer… luisteren naar het weer. Wel prettig dat sommige dingen in het leven voorspelbaar zijn.
