Vlieg toch op!

Hallo lieve Happy Minders. Daar ben ik weer. Ondanks de tropische tijden, neem ik toch de moeite om mij even tot jullie te richten, waarvoor geen dank overigens. Het is een kleine moeite om mijn hersenspinsels met jullie te delen en daarnaast kan ik even volledig los gaan over waar ik me nu weer eens over opwind. Het onderwerp: vliegen!

Zoals jullie wel weten kan ik me lekker druk maken over van alles en nog wat. De aanhoudende hitte is een mooi onderwerp, maar inmiddels heb ik me er maar bij neergelegd, want zelfs ik snap dat ik daar geen invloed op uit kan oefenen. Hoewel er regelmatig gedachten door mij heen gaan, waarom er nog geen uitvinding is om het te laten regenen als ik dat wil. Nee, de hitte laten we even voor wat het is. Wat dan wel? Nou, vliegen.

Ik heb het niet op beestjes. Muggen staan hoog op het lijstje met ‘waar is dat goed voor in het leven?’ Daar komen nu de vliegen bij. Heb ik ze in huis? Nee niet eens. Waar maak ik me dan druk om? Nou, ik zal het even uitleggen.

Mijn bazinnetje is met een missie bezig. Elke dag lopen we 15.000 stapjes om te zorgen dat we de overtollige kilo’s (waar ik de oorzaak van zou zijn, nou ja zeg!) kwijt te raken. Het project loopt op rolletjes. Vijftien kilo is er al afgelopen. Toch vreemd dat ik daar dan niet de erkenning voor krijg, nu ik wel meewerk om het doel te halen… maar dat ter zijde. Terug naar de vliegen…

Iedere ochtend lopen wij in het park om 6.30 uur. Dat ging heel lang goed. We tolereerden de loslopende honden die te pas en te onpas tegen ons aanspringen, de fietsers die langs je heen willen en de Libelle dames die op een tergend langzaam tempo de hele wereld even doornemen. Om maar te zwijgen van de zakenman die multitaskend het park betreedt om luid bellend zijn biekbuikje eraf te lopen… Nee dat alles is tot daar aan toe. Sinds kort is er ‘de vlieg’. Al een paar seconden na het betreden van het park komt het zwarte ninja insect met een noodgang aanvliegen om vervolgens een poging te doen in ons oor te komen.

De eerste keer schrokken we ons een ongeluk. Nou ja, kan een vlieg met een ongelukkige vliegroute geweest zijn, dacht ik. Maar toen een paar seconden later de vlieg weer een aanval deed… was het oorlog. Opzouten! Wegwezen! Ga iemand anders aanvallen joh! Wij zijn op missie. We lopen hier niet voor ons plezier… we hebben een doel te halen! Het resultaat is dat we nu niet meer in het park kunnen lopen. Nee.. we hebben het niet meteen opgegeven. We hebben echt wel vaker geprobeerd om daar te lopen. Zelfs op verschillende tijden, maar helaas. De vlieg is er altijd.

Ik tel onder het lopen voor mijn bazinnetje. Stappensetjes van 10 stappen tot de 100. Dat is lekker suf en geeft een soort zengevoel. De vlieg en zijn irritante aanvallen op ons hoofd maken het onmogelijk om te tellen. Een… twee… zoefffffffff brommmmmmmm… mep… Een… twee… Het stressniveau stijgt enorm daardoor, kan ik melden.

In mijn noodzaak om te kunnen begrijpen waarom vliegen daar vliegen en vooral waarom bij ONS oor… ging ik met mijn charmante vingertjes op het toetsenbord en probeerde het antwoord op internet te vinden. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik heb inmiddels meer dan voldoende vreselijke verhalen gelezen over vliegen. Langs ramen omhoog kruipende maden, hele legers vliegen in slaapkamers. Brrrrr.

Ik zou het liefst een manier verzinnen om toch in het park te kunnen lopen. Niet omdat ik de andere route niet wil, maar omdat ik het niet kan uitstaan dat die vliegen ons in iets belemmeren. Ik had al een visioen om met een elektrische vliegenmepper in de aanslag te gaan lopen, maar ja… ten eerste prikkel je de dierenactivisten wel ernstig daarmee, daarnaast kleurt de gele of oranje kleur van het tennisracket-achtige wapen niet echt bij onze sportkleding. Tja.. het valt niet mee in het leven. Ik heb in al mijn wijsheid dus besloten de andere route door de woonwijk te accepteren en zo de kilo’s er af te laten… vliegen.

Liefs,

Betty