Als mijn moeder vroeger een nieuwe pot Nutella kocht was er iets waar ik erg blij van kon worden. Niet de Nutella op zich, maar een klein momentje van geluk bij het openen. Als je het gouden cellofaan eraf had was het daar. Het moment waarop je het sterretje zag. De onaangebroken laag bruine zaligheid waar een sterretje in te zien was. Niet erboven op, maar in de bruine laag. Dat was het ultieme moment, om daar het mes in te zetten. Dat kon maar een maal, want daarna was de pot aangetast. Die eer, de eerste te zijn (mijn broer had het zelfde geluksgevoel daarover) was goud waard.
Het zal met chocolade te maken hebben, mijn geluksmomentjes. Een oersaaie boswandeling met de klas op de lagere school werd even minder erg door een auto met een open kofferbak met warme chocolademelk. De geur ervan brengt nog steeds herinneringen terug.
Als je bedenkt hoeveel van die kleine momentjes je eigenlijk archiveert in het leven. Ineens gaat er een la open in mijn hoofd. Het aflikken van de garde van de mixer, totdat je echt ieder klein beetje slagroom ervan af gelikt hebt. Het moment waarop er een grote doos op mijn ontbijtbordje stond met Pasen, met een prachtig chocolade ei (daar is de chocola weer!) De geur van de oude kranten die om de kerstbeeldjes gewikkeld waren en het neerzetten van het stalletje… De geur van Zwitsal op de haartjes van mijn dochter (dat is dan al weer achttien jaar terug).
Geur schijnt opgeslagen te worden in het geheugen. Zodra je de geur waarneemt wordt de herinnering die je had erbij gevoegd. Toch wel handig hoe ons lichaam werkt. Snif, snif, ruik ik daar nou geluk?
Zo is het wel opvallend dat in sommige winkels het wel ernstig naar brood of lekkernijen ruikt… De winkeliers zullen ook wel kennis hebben van geur en herinneringen. Ik kan de geur van rookworst nauwelijks weerstaan bij de Hema. Wie is daar nu niet groot mee geworden? Zo’n halve worst in een naar wit papiertje waarbij het eerste hapje een kraakgeluidje gaf van de tanden die het vel doorbeten. Hmmmm.
Soms ook wel jammer dat mensen geur en herinneringen ineens expliciet weten te uiten. Ik ben niet zo van de dure parfummetjes en als ik al een keer een luchtje op heb, is dat een goedkope. Zo zat ik eens naast een bewoner van de woonlocatie waar ik werkte en ineens hoor ik haar snuiven. “Zeg… het ruikt hier ineens naar mijn oma!” Jullie begrijpen dat ik het luchtje maar even niet meer op doe. Zulke dingen maken pijnlijk duidelijk dat ik misschien eens langs de parfumerie mag om nieuwe herinneringen te kopen.
