Ooit was ik er ook een. Een Gerda Goedbloed. Een lief, behagend, dienstbaar wezen. Het stickertje ‘Wordt u al geholpen’ dagelijks op de borstzak. Prachtig.. ik ben totaal voor het helpen van anderen, laat dat helder zijn. Ik ben een Ambassadeur van vriendelijkheid.. en ik vind het prachtig als je een medemens helpt!
Maar.. er is een maar! Nee zeggen mag ook. Ook zonder de reden van jouw nee te hoeven melden.
Je kent het vast wel.. “Mahammmm…” klinkt het uit de andere kamer. Je weet al wat er komen gaat.. Een verzoek, een door jou uit te voeren handeling of door jou uit te voeren geldtransactie… Het hoort bij kinderen en in het bijzonder bij pubers. Ze weten bij voorbaat al dat het slagen van het verzoek niet helemaal verzekerd is… dus er worden speciale communicatie technieken uit de kast getrokken.
Ze wachten tot je met je ellenbogen in de smurrie staat en niet helemaal klaar bent voor de discussie die gaat volgen.. Ze wachten tot je aan de telefoon zit met jouw beste vriendin om je hart even te luchten over iets. Ze wachten tot de kamer vol met visite zit en je iets minder gauw voluit in de weerstand zult gaan.
En dan zeg je NEE… oops. Dat was niet wat er werd verwacht! Daarna komt de onvermijdelijke WAAROM. En dat is het moment waarop je als moeder een keuze hebt.. Als je je gaat verklaren, ben je de sjaak. Dat is het begin van de discussie. Het wegwerken van jouw redenen om nee te zeggen en het schuldgevoel te gaan bewerken.
Ik ben gaan oefenen. Nee zeggen en daarna geen verklaring geven. Het was een heel karwei. Bij jezelf blijven. Geen schuldgevoel aan laten zetten, het niet zielig vinden, niet twijfelen… Ik hield vooral vast aan de gedachte, dat ik geen verklaring hoefde te geven voor een mening of beslissing.
Met kinderen is het lastig. Maar het is voor mensen uit je omgeving net zo lastig. Iets niet doen voor iemand en dan niet een heel verhaal waarom je dat niet gaat doen.. het levert altijd een vragenvuur op. Bij het oefenen merkte ik, dat het gewoon melden dat ik iets niet deed en daarna een hele dikke punt achter de zin zetten, prima werkte. Maar dat had wel te maken met de overtuiging in mijzelf dat ik geen redenen ging geven en achter mijn standpunt stond.
Dat is waar het mis gaat.. Als je een heel verhaal om het NEE zet, is dat eigenlijk goed praten waarom je iets niet wilde. Excuses voor het voor jezelf kiezen. Het sorry zeggen bij voorbaat, dat je de ander even niet boven jou kiest. En mensen voelen dat en gaan gaten schieten in het verhaal.
Voor mij is het handig om te kijken of ik me goed voel bij het antwoord dat verwacht wordt. Is daar twijfel, dan is er ook nog de parkeerstand. “Daar kom ik op terug” , kan niemand kwaad over worden. Als je er niet happy van wordt… gewoon niet doen. Als je ja zegt, dan ook volledig ja en daar ook achter staan.
Misschien leuk om eens een testje te doen?
