Hallo lieve Happy Minders. Daar is ze dan weer. Betty, jullie alles overschreeuwende divaatje met haar eigen stijl. Terug op het witte scherm (internet dan he) om haar wereld, die zo fascinerend is, te delen met de fans. Nou, ik ben er weer, maar vraag me niet hoe. Het waren barre tijden, lieve mensen. Maar daarover zo meer. Het thema van deze column is… focus.
Sinds het jaar begon heeft mijn bazinnetje het in haar hoofd gezet om gezonder te gaan leven. Jullie snappen dat ik daar een zuchtje over moest laten. Blah blah blah, goede voornemens… je kent het wel. Mensen gaan twee weken volop voor een nieuw regime en oh wat een verrassing…(trekt een gezicht dat duh uitbeeldt) na twee weken en 1 dag is het al weer gedaan met de pret. Dat zou komen door het beginnen met de verkeerde motivatie. Iets zou moeten… Nou daar kan ik het volledig mee eens zijn, want moeten, daar moet ik niets van hebben, dat is zo onderhand wel duidelijk. Helaas heeft mijn bazinnetje de juiste motivatie gevonden. Daar zou ik blij mee moeten zijn? Goed van haar toch? Nouh… laat ik jullie even meenemen in de nieuwe wereld waarin ik terecht ben gekomen.
Om gezonder te leven telt mevrouw stappen. Ze heeft zo’n polsbandje dat haarfijn bijhoudt hoeveel er per dag gezet worden. De minimale hoeveelheid voor een gezond mens schijnt 10.000 te zijn. Nou, ga er maar aan staan als je een kantoorbaan hebt… Gedreven als mijn bazinnetje is, ging ze om het doel te halen wan-de-len. De eerste paar keer met pijn in de kuiten in het donker, want tja… begin van het jaar houdt de zon het om 17 uur al voor gezien. Ik dacht ‘we geven het twee weken, dan is de gekkigheid weer over’. Dan kunnen we weer gewoon onze koekjes eten en op de bank hangen en Netflixen. Alles weer zoals het hoort, lekker ontspannen.
Helaas, ze hield vol. Zelfs in de stromende regen liep ze in het donker tot de 10.000 gehaald waren. Om mij te negeren, telt ze in haar hoofd. “Een, twee… negen… tien”, dan door naar het volgende tiental, tot ze 100 heeft. Allemaal heerlijk gestructureerd. Tot ze iemand tegenkomt en beleefd als ze is een groet uitwisselt en weer overnieuw kan beginnen met tellen. Ik bemoei me daar graag even mee. Ik bedoel, het is toch vervelend als je net lekker je focus hebt en je wordt daar uitgehaald. Ik heb mezelf de taak gegeven om haar te waarschuwen voor aankomende focus-onttrekkers. Dat zijn mensen en dieren. In het prachtige park vlak om de hoek is het heerlijk wandelen. De zwaantjes dobberen rustig in het water, de meerkoetjes doen hun ding… tot de mens ten tonele verschijnt met hun geliefde viervoeters. De volgende scene speelt zich bijna dagelijks af. “Een, twee, drie, vier….goedemorgen… en een, twee, drie, vier… whoooo hond in zicht… een, twee blaf blaf spring”. “Rambo..nee niet springen!” Uhm, hello lady, hij heeft al gesprongen en uhm hondenlijn niet bij je?” “Een, twee, drie stap stap stap (kort achter ons)”. Een andere gedreven wandelaar die het speed-wandelen heeft gekozen en bumperkleven ook bij voetgangers heeft geïntroduceerd. Ik loop ondertussen mijn kamertapijtje stuk uit irritatie. “Haal gewoon in, muts!”
Het wordt allemaal nog veel erger. De winter was tot een week of twee terug nog zoals die in Nederland is… af en toe een sneeuwbui en daar blijft het dan wel bij. Mijn bazinnetje had een nieuw plan bedacht. Heel vroeg opstaan en alvast 3000 stappen zetten voor het werk. Praktisch bedacht. Weinig ‘verkeer’ op de weg en om half zeven is het al bijna licht. En toen kwam de wind uit het Oosten. Ik probeerde nog een discussie op te zetten over het gevaar van bevriezing omdat de gevoelstemperatuur toch wel Siberische vormen aannam, maar nee… Ze ging ervoor. Een sjaal om haar hoofd, sjaal om haar nek, dikke jas aan en gaan met de voeten. Het enige voordeel was dat er inderdaad weinig mensen op de weg waren. Niemand had dezelfde debiele gedachte om met dat weer in het park te gaan lopen. Verrassend, niet?
Ze hebben een app die je in de ochtend attent maakt op de hoeveelheid verkeer op de weg. Ik vind dat ze er ook eentje mogen maken voor de hoeveelheid wandelaars en honden in het park. Dat zou het leven een stuk makkelijker maken. Van A naar Beter voor het park zeg maar.
Ik moet het haar nageven. Ze heeft de focus gevonden. In haar sokjes met de L en de R erop, zodat je vooral niet in de war raakt bij het aantrekken, loopt ze inmiddels bijna dagelijks 15.000 stappen. We zijn bijna bij de vijf kilo gewichtsverlies ( het is 4,9 maar ik rond graag af…hihih). Ik zal er maar aan wennen dan. Als dit een blijvend gegeven is, tel ik wel even tot tien voor haar en bemoei me onderweg wel met alle viervoeters. Dus ik zing in plaats van ‘de paden op de lanen in’ het liedje ‘wie er voor mijn voeten loopt die krijgt geen schop’ (maar wel een vuile blik van moi).
Tot de volgende keer weer lieve Happy Minders!
Betty
