Ik zit aan mijn tafel en doe mijn map open. De ‘schoolmap’. Gretig om te gaan starten lees ik snel de opdrachten. Innerlijk stroomt het al, woorden, ideetjes, flarden van het verhaal. Het voelt als moeten plassen en niet meteen naar de wc kunnen, om het maar even oneerbiedig neer te zetten. Het is een behoefte die ik maar moeilijk kan bedwingen. Schrijven.
Schrijf een ‘korte’ tekst met de hierboven getoonde techniek. Mijn vingers vinden de toetsen en ik schrijf en schrijf en schrijf… en ineens plopt het woordje ‘korte’ in mijn hoofd. Oops…
Ik kijk naar het getal onderin mijn scherm.. 400 woorden. Uhm, ja.. dat ga ik niet meer verkopen als korte tekst bij mijn docente.
Ik kan er niets aan doen. Het is gewoon TE leuk. Het gaat vanzelf. Ik heb het idee en tik tik tik… de woorden vloeien. Voor ik het weet staat er een gek verhaal. Deze keer was de opdracht een dialoog tussen een mevrouw en haar werkster.
“Els! Wat ben ik blij dat je er bent”, zei mevrouw Heijsbergen van Geutenwinkel met een opgelaten toon in haar stem. “Goedemorgen mevrouw”. “Wat een heerlijke dag vandaag, vindt u ook niet?” zei Els terwijl ze haar jas uit deed en naar de keuken liep. “Ik dacht vandaag de buitenboel eens lekker onder handen te nemen”.
Terwijl Els door keuvelt over hoe lekker het is om met mooi weer de buitenboel te doen, drentelt mevrouw Heijsbergen van Geutenwinkel wat vreemd om haar heen. Els heeft dat niet meteen door, maar merkt het als ze zich om draait om een emmer te pakken en pardoes tegen haar werkgeefster aanbotst.
“Oh neemt u me niet kwalijk, mevrouw, maar u staat zo ineens achter me” “U zou een mens nog eens een hartkriebel bezorgen”. Mevrouw Heijsbergen van Geutenwinkel stamelt wat onverstaanbaars en ineens zegt ze: “Els! Je moet me helpen!” “Het is vreselijk gewoon” “Genant ook en ik weet me geen raad meer”.
Zorgzaam als Els is, neemt ze mevrouw mee naar de huiskamer, zet haar in een stoel en gaat tegenover haar zitten. “Wat is er dan zo vreselijk? “ “Nou.. zie je… Els, ik ben normaal helemaal niet zo, maar tja, het gebeurde gewoon en nu is het een puinhoop boven”. “Wat is er dan gebeurd?” “Nou ja, je weet wel” , stamelt mevrouw Heijsbergen van Geutenwinkel. “Een liaison ameureuze”. “Een wat?” vraagt Els. “Nou een slippertje dan, zo goed?”
Els moet moeite doen om haar lachen in te houden. De keurige mevrouw heeft een uitstapje binnen haar huwelijk gedaan. “En wat is er dan zo vreselijk boven?”, vraagt Els inmiddels weer met het gezicht in de plooi. “Nou ken je de term ‘in de gordijnen hangen’?” “Niet dat ik weet”, bekent Els. “Antoine en ik, ja, we raakten wat gepassioneerd en toen heb ik in een vlaag van passie, de gordijnen van grootmoeder Van Geutenwinkel uit hun fatsoen getrokken”. “En of dat nog niet erg genoeg was, daarna is Antoine van het antieke dressoir afgesprongen, maar bleef met zijn teen hangen in een van de koperen hengsels van de laden en zo is de hele kast naar voren gevallen”.
Els neemt een hap lucht en zoekt naar woorden. “Mevrouw, we gaan meteen eens kijken of we u uit de gordijnen kunnen helpen.
Hier stopt het verhaal… het plopmomentje van ‘korte’ tekst. Ik dacht ach.. ik maak er wel een blog van en zoals jullie zien.. dat is het ook geworden. Ik moet het toch ergens kwijt.. mijn behoefte. Gelukkig dat jullie als publiek mij helpen om in mijn behoefte te voorzien en me uit de brand helpen als ik weer eens door ben geslagen in mijn woordenstroom tijdens mijn huiswerk.
