Ik zou bijna roepen: ‘Hoera ik ben een slechte moeder’ na het kijken van de film Bad Moms. Een verhaal over een moeder die op een dag besluit om te stoppen met het perfectionisme in haar leven. Ik herken het verhaal. Ik weet nog dat ik zo’n tien jaar geleden hetzelfde riep. “Als jullie de kwaliteit van de roomservice niet zo bevalt… dan is per morgen de roomservice afgelopen!” De volgende avond stonden een vader en een dochter samen hun brood te smeren voor de volgende dag. Ik was een slechte moeder geworden en boy wat voelde dat lekker!
Een van de dingen die me in de film raakte was het moment waarop de kinderen ontdekten dat mama het ontbijt niet meer maakte… De verbazing op de snoetjes. “Maar wat moeten we dan eten?” De moeder in de film wijst op de koelkast en doet de suggestie dat ze vooral de interessante wereld van de binnenkant van de koelkast eens gaan ontdekken. Verantwoordelijkheden werden overgedragen. Zelfredzaamheid geïntroduceerd.
Eerlijk is eerlijk, de moeder had zelf gekozen voor het regelen van werkelijk alles in het leven van de kinderen. Ik was net zo. Tot het moment waarop ik ontdekte dat ik ongelukkig was geworden. Het percentage tijd voor dingen die ik zelf leuk vond was zorgwekkend laag geworden. Tijd om in te grijpen en een slechte moeder te worden, want oh ja… dat is wat je zelf in eerste instantie denkt en waar de wereld je ook fijntjes op wijst. Je hoort toch anderen voor jezelf te plaatsen? Oh ja? Is dat zo? Ik durf te zeggen dat het niet zo is.
Want wie heeft er baat bij als mama uitgeput raakt en niet meer zo liefdevol het boterhammetje smeert in de ochtend, geen gezellige babbeltjes meer maakt omdat ze van hot naar her rent om aan alle verplichtingen te voldoen? Juist ja, niemand. Ik sprak pas mijn achttienjarige kind en het grappige is dat we het er nu lachend over kunnen hebben, dat ik grenzen ben gaan stellen. Dat was toen even flink slikken, voor ons allebei. Uiteindelijk heeft het als resultaat opgeleverd dat ze zelfstandig is en weet dat ik soms even geen zin heb om moeder te zijn. Ik zet mezelf dan even uit, zonder schuldgevoel.
Het lijkt bijna not done om jezelf als ouder even tijdelijk uit te zetten. Dat ene boek uitlezen zonder onderbreking, dat telefoongesprek met een vriendin zonder op te staan om iets te zoeken wat een ander niet kan vinden… Even niet het hele spoor aan ‘kind’ door het huis opruimen omdat je weet dat het er anders morgen nog ligt… Toch zijn er steeds meer workshops over hoe je als moeder jezelf een stukje terug mag pakken. Er wordt gewerkt aan een nieuwe generatie ‘slechte moeders’ die weten dat goed voor jezelf zorgen een win-win-situatie op kan leveren, na verloop van tijd. Het zal in het begin wennen zijn. Veranderingen kosten tijd.
Goed voor jezelf zorgen is geen vorm van egoïsme, maar een vorm van zelfwaardering. Natuurlijk zullen de direct betrokken mensen in je omgeving het in eerste instantie zo ervaren, want tja.. mama deed dat toch altijd en nu moet ik het zelf doen? Ja, het is even wennen, maar als je later op kamers gaat en in staat bent om zelf je leven in te richten EN goed voor jezelf te zorgen, dan denk ik dat de keuze van de ‘slechte moeder’ door zal dringen.
Zo deze slechte moeder neemt een roseetje om te vieren dat ze ‘slecht’ is! Proost!
