“Hoor jij dat ook?” vraag ik aan mijn nerdje. “Wat..?” is zijn antwoord. “Nou dat geluid, die piep elke keer”. “Ja ik hoor het wel, maar let er niet zo op”. Ik loop naar het raam om te kijken waar het dan toch steeds piept. Ik zie het al… het is een verklikker op een hengel aan de overkant van het water. Zucht… Daar ga je toch niet voor zitten vissen, om met een alarmpje erop geattendeerd te worden dat je beet hebt, begin ik in mijn Betty modus. Straks gaan ze met een app op hun telefoon zitten kijken waar de vissen zwemmen…
“Je hebt dat wel vaker he, dat je geluiden irritant vind” zegt hij. “Ja, als ik niet weet waar het vandaan komt… als ik dat wel weet, kan ik het plaatsen en dan accepteren”. Ik geef toe, ik ben gevoelig als het om geluid gaat. Ik woon aan het water en dat heeft een aantrekkingskracht op vissers. Helemaal niet erg, als ze gewoon lekker in trance voor zich uit zitten te staren in hun eigen viswereldje.
Het wordt pas een ander verhaal als ze dat doen met piepende hengels, housemuziekjes ter verhoging van het uitvoeren van de hobby, het hele gezin dat mee hengelt, waarbij vaderlief in niet te misverstane termen het zoontje meldt ‘blijf jij maar uit de buurt van je zusje, alle littekens die ze heeft, zijn door jouw schuld daar gekomen, dus ik waarschuw je (een klein greep uit de verhaallijnen die je zo op een dag voorgeschoteld krijgt als bewoner van een water appartement).
Het allerergste was vorig jaar zomer toen een stel bedacht had dat het leuk is om in het donker te vissen. Stoelen en koek en zoopie mee en gezelligheid ten top. Nog geen meter van waar de terrassen van het complex zich bevinden. Ja.. uhm.. niet om 01.00 uur als mensen liggen te slapen.
Mijn euforie toen ik gisteren een brief van de gemeente kreeg. Beste mevrouwtje Happy Minds, we hebben maatregelen getroffen. Er zijn nieuwe regels omtrent de vijver. Er is een visverbod van kracht geworden van 15 meter vanaf uw pand. Ik loop naar het raam en ja hoor… Ik hoor engelen zingen. Licht aan het eind van de tunnel… Ik zie een bordje geklemd om de reling “Verboden te Vissen”. Ik kijk naar de overkant van de busbaan en ook daar zie ik hetzelfde bordje en een dikke gele lijn op de stoep, die de 15 meter aangeeft.
Het schrijven van een blog over overgevoeligheid voor geluid levert ook leuke weetjes op. Zo kwam de ik de term ‘misofonie’ tegen. Mensen die zeer emotioneel reageren op ‘normale’ geluiden. Verder googlend kwam ik bij de sleepphone. Weer hoor ik engelen zingen. Yesss! Eindelijk een oplossing voor vervelende oordopjes als ik in bed lig. Een zweetband met ingebouwde koptelefoon. Joepie!
Ik waan mezelf in de zevende hemel. Heerlijk slapen met zee geluidjes in mijn oortjes, terwijl buiten de vissers mogen piepen met hun hengels, mijn nerd een heel bos in het regenwoud mag omzagen in zijn slaap. Ik heb mijn oorpyama aan. Hmmmm. Als ik een hele gekke bui heb, kan ik er zelfs een oorpyamadag van maken! Het leven is heerlijk!
Sweet dreams 🙂