Pure liefde

Liefde.. er zijn zo veel vormen van. En we hebben er zo veel gemengde gevoelens over. Het kan je blij maken, maar ook angst opwekken. Ligt er maar net aan hoe je tot dusver met het onderwerp bezig was. Ik kan liefde in zo veel facetten voelen. Liefde voor muziek… Liefde voor de natuur. Liefde voor mensen… En oh wat kan liefde ook valkuilen brengen.

Als je uit liefde voor een ander iets doet, kan het ook gebeuren dat je liefde voor jezelf even wegneemt. Even een moment van opoffering. Dat is niet erg… behalve als het niet goed meer voelt. Wat is het dan lastig als je voelt dat de ander daar pijn door heeft. Als je de liefde even terugneemt, omdat dat beter is voor jezelf.. maar achteraf vaak ook blijkt dat dat voor de ander ook een goede oplossing was. Die krijgt dan de kans om even terug naar zichzelf te gaan en daar de liefde te vinden. Maar.. dat kost moeite.

Ik heb ook liefde voor imperfectie. Hoe veel mensen hebben moeite met gehandicapten. Downers… Autisten… of welke vorm van een verstandelijke beperking dan ook. Ik smelt…als ik een downer zie. Want hoe puur zijn deze mensen… in hun emoties, in het uiten daarvan. In het tonen van liefde, boosheid, verdriet. Je zou toch bijna zeggen dat wij de beperkten zijn en niet zij. Waarom kunnen wij niet zo puur zijn. Gewoon laten zien wat je voelt… zonder vooraf te denken wat zal de ander daarvan vinden en wat voor een oordeel wordt er over mij gegeven als ik mijzelf laat zien in mijn puurste vorm?

Ik ben er mee aan het stoeien. En eerlijk… het kost moeite. Oh wat valt het soms tegen om echt te laten zien wat je voelt, echt toe te geven dat je je schaamt of dat je je klein voelt EN dat je dat ZELF veroorzaakt. Pure liefde… is zo mooi. Je kan het dagelijks tegenkomen. Als je maar wilt kijken en je open wilt stellen. Het kost kracht en moed om pure liefde te delen. Oh ja en een heropvoedingscursus voor je egootje. Dat niet te vergeten. Want die maakt dat je al die gedachten hebt over wat wel en niet done is in de maatschappij. Soms wordt het tonen van je pure ik als decorum-verlies beschouwd.

Ik zeg… aan me hoela! Laten we alsjeblieft eens wat meer gek doen en gewoon zeggen wat we denken en voelen. Maar dat is een lastige wens. Want ik weet als geen ander hoe lastig het is om je muurtje om te gooien en te gaan staan en je te laten zien. Ik kom ook nog momenten tegen dat ik me zo kwetsbaar voel. Vooral als het gaat om het je anders voelen doordat het merendeel van de maatschappij nog niet op deze manier durft te kijken. En dat is niet erg. Ik mag daar niet over oordelen. Maar ik kan me soms wel in de minderheid voelen daardoor.

Gelukkig word ik omgeven door mensen die mij laten zijn wie ik ben en mij nog steeds liefhebben als ik me laat zien in mijn puurste vorm. En daar ben ik heel blij om. Dat is ook een vorm van liefde.. acceptatie van een ander. Zo puur kan liefde dus zijn.