Na de vorige column van mijn lieftallige ego Betty over # Doeslief, sta ik op een dinsdagochtend op vliegveld Eindhoven. Een dag ervoor had ik mijn voornemen om eens lief te doen al zwaar geschonden, tijdens een gesprek met een klantenservice medewerker van Ryan Air. Goedkoop vliegen lijkt aantrekkelijk, totdat je eenmaal aan boord moet komen. De meter gaat lopen vanaf het moment dat je online in gaat checken. Mijn egootje keek mee en er ontstond een stroom aan geluidjes van haar in mijn hoofd. Van “tsss” tot “meeeen je niet!” Het woord prioriteit zou nog een hele nieuwe betekenis voor me gaan krijgen.
Belangrijk zijn is bij Ryan Air een product dat aangeschaft kan worden. Met voorrang het vliegtuig in… Voor ongeveer totaal zestig euro hadden we geregeld dat we Priority zouden vliegen. Niet dat ik dat nu echt wilde… maar als je een trolley EN een handtas mee wilt nemen, dan ben je veroordeeld tot het bijkopen van status voor heen en terug. Het systeem van Ryan Air is niet echt weggelegd voor ongeduldige typjes en zo kon het gebeuren dat ik alleen voor de terugreis Priority had. Maar eens bellen met de klantenservice…
“Hello, how can I help you?” klonk aan de andere kant van de lijn. Ergens bekroop mij het gevoel dat ik via een service linea recta met Ierland was doorverbonden. Bij navraag bleek ik inderdaad met het buitenland te bellen voor slechts… 0,90 cent per minuut. Na een opmerking van mij naar de meneer van Ryan Air daarover hoorde ik mezelf aangemoedigd door mijn ego zeggen: “Nou dan zal ik mijn probleem maar heel snel uitleggen als de meter loopt…” Het werd een heel avontuur, waar ook het ego van mijn vriend mee ging dansen in het ritme van ontevredenheid.
Een uur later en meer dan 10 euro armer aan belkosten was het geregeld. Met het volste vertrouwen over de prioriteit staan we dan op dinsdagochtend in de rij. Eerst had ik nog het idee dat er heel veel domme mensen in de rij stonden, die niet hadden opgelet, want hé… WIJ vliegen Priority! Wat denk je… IEDEREEN vliegt priority als ze een extra tas hebben. Met een gevoel van ‘gevalletje dode mus’ schoven we aan bij alle andere belangrijke mensen.
Een dag later sta ik weer in de rij… In de Joodse wijk in Praag voor een synagoge waar ook een begraafplaats bij ligt. Eenmaal binnen komen we langs muren met namen… Mensen die er niet meer zijn. Documenten van oproepen voor de reis waarvan men niet wist waar deze zou eindigen lagen achter glas tentoongesteld. Statistieken van aantallen mensen die op transport gingen om nooit meer terug te keren. Op dat moment voel je je even niet meer zo belangrijk in een rij. Dan wordt je even stil.
Misschien dat het helpt als ik weer ga reizen om terug te denken aan het bezoek aan de synagoge, zodat mijn ego weer wat nederigheid kan oproepen. Het bleef niet zo lang plakken vrees ik, want bij de terugreis voelde ik haar weer opspelen toen de vorming van de rij priority niet helemaal gestructureerd leek. Het feit dat je een bevoorrechte positie LEEK te kopen bij Ryan Air, bleef maar steken. Mopperend op het feit dat er slechts één poortje was voor zo veel mensen. Een meneer voor mij maakte een opmerking dat we uiteindelijk allemaal aan boord zouden komen. Hij had gelijk. Het maakt ook niet uit hoe snel je aan boord bent.
De tijd in de rij zou ook gebruikt kunnen worden om eens te kijken naar andere mensen en misschien een leuk gesprekje aan te knopen. Ik ga de quote: “Het is leuk om belangrijk te zijn, maar het is belangrijker om leuk te zijn” maar eens opschrijven voor mijn ego als we weer eens op pad gaan. Wie weet helpt het…
