“Moet je nu kijken…”, roept mijn vriendje terwijl hij achter zijn Appel computer zit. “Dit is geweldig!” Ik kijk en moet ook enorm lachen. “Ophelia is not pleased!” staat er. Een kwaad kijkende kat deelt het gevoel dat de gebruiker ongetwijfeld heeft, de teleurstelling over een niet werkende functie op de computer. Super uitvinding. Leuker dan de gebruikelijke foutmelding met een nummer er achter, waarover je geen flauw idee hebt waar het voor zou staan. Ik vind het leuk bedacht omdat omgaan met teleurstellingen soms best lastig is en op deze manier moet je wel lachen en heb je het idee dat de makers jou snappen.
Even later lees ik een bericht op FB van iemand die enorm teleurgesteld is over mensen in zijn omgeving. Normaal zou ik niet reageren omdat een van mijn uitdagingen is omgaan met lange verhalen waarin tot in detail wordt uitgelegd wie wat deed en hoe ernstig dat allemaal wel was… (ik oefen op het hebben van compassie). Ineens schiet Ophelia in mijn gedachten en bedenk ik me dat het al helpt als iemand het idee krijgt dat hij wordt begrepen. Het plaatje van de kat doet ook niet meer dan dat. Erkennen dat het zwaar prut is dat je vastliep. Hoe je verder met het probleem om wilt gaan is aan jou.
Ik open het reactieboxje en laat een reactie achter die begint met “Ik snap wat je bedoelt…”Even later wordt door andere mensen op ludieke wijze gereageerd om de ‘daders’ aan te vallen met een bombardement van vriendelijkheid en weer laten ontstaat het idee van taartgooien. De hele sfeer van het bericht werd ineens luchtiger.
Teleurstellingen komen meestal na de verwachting die je had. Ik kom ze ook tegen… nog steeds. Gelukkig heb ik inmiddels het besef gekregen dat het blijven hangen in het nare gevoel niet echt iets oplost. Ik kwam een quote tegen dat het beter is de energie van teleurstellingen om te zetten in daadkracht om door te gaan waar je naar op weg was. Ik moest er even op kauwen, maar het snijdt hout. Je druk maken kost energie…
Als ik even later kijk op de FB post van de teleurgestelde medemens waar zo’n luchtig sfeertje was ontstaan, zie ik dat ik mijn verwachting iets te optimistisch was. Het effect was tijdelijk. De reacties op het verhaal zij inmiddels weer donker en veroordelend geworden. Bijzonder hoe een gemoedstoestand mensen mee kan sleuren… van het ene naar het andere uiterste. Ik denk ineens weer aan Ophelia. Tja… ik had de hoop dat het tij zou keren, de lucht zou opklaren, het licht gezien zou worden… en dat was niet zo.
Ik besluit mijn teleurstelling om te zetten in het afmaken van een interview over een inspirerend mens. Iemand die mooie momenten spaart (binnenkort te lezen bij Happy Minds). Voor ik het weet heb ik weer een smile op mijn gezicht. Nog geen paar minuten later doet zich ineens een oplossing voor waar ik al een tijdje naar op zoek was… Hm.. bijzonder, dat gebruiken van de energie van teleurstellingen.
Nu even de rem op de verwachtingen van dit nieuwe wondermiddel… voordat ik Ophelia dagelijks tegen ga komen.
