Het is rond 1980. Zondagochtend, half 12. De muziek uit de kamer van mijn vader galmt door het hele huis. Oh jeetje, het is weer zo ver. Opera tijd. Uren hebben we bij hem gezeten, waar hij vertelde over de verhalen die achter de voor onze kinderoren moeilijk te veteren klanken. De verhalen waren prachtig. Het was alleen even doorbijten met die muziek die ze erbij gekwakt hadden, vonden wij. En toch he, ben ik blij dat hij ons met de oortjes bij deze muzieksoort sleepte. Het is net als wijn, dat moet je leren waarderen… Net als Verdi, Bach en Mozart.
Als ik nu wel eens op de bank zit en mijn schuifpui open heb, komen er klanken die mijn veertig plus oortjes moeilijk verteren. De beat is luider dan de tekst en de emotie van de componist duidelijk niet op happy stand. Ik moet dan wel lachen. Ik zal wel te oud worden voor die ‘rotzooi’, hoor ik mezelf met een krakkemikkerig oma stemmetje zeggen.
De verhalen en muziek van mijn vader zijn in mijn geheugen opgeslagen. Ik word getriggerd door een filmpje over een school.
Ik vind dit een geweldig leuke manier om kinderen toch iets over opera te laten leren. Het is best heftige muziek voor de tere kinderziel, maar als je het verhaal leuk brengt, zullen ze zeker onder de indruk zijn, net als ik.
Hadden we mijn vader ooit voor vaderdag een fatsoenlijke headset gegeven, hadden we nu niet zo’n gedegen kennis van opera muziek. Ik vind het niet erg. Ik herkende ook meteen de klanken van het filmpje en werd terug geslingerd naar de bank op zondagochtend. Eigenlijk wel een mooie herinnering.
Ik ben later nog wel eens gaan googlen naar de levens van Mozart en Verdi en was onder de indruk. Als ik de geschiedschrijvers mag geloven was Mozart toch wel een beetje van het padje af en voor de tijd waarin hij leefde niet echt een model burger. Ik mocht hem meteen na het lezen van dat verhaal. Goed zo, Wolfgang. Lekker jezelf zijn en ook nog briljante muziek maken. Helaas heeft hem dat geen lang en gelukkig leven gebracht, maar ja.
Pas geleden zegt mijn vader “Ik ga mijn collectie wegdoen”. Ik kijk hem aan en ben eigenlijk een beetje geschokt. Hij ruimt, net als veel mensen die ouder worden, zijn leven een beetje op. Het hilarische deel aan dit verhaal is, dat hij een Facebook account had aangemaakt om daar mensen te vinden die zijn opera’s zouden waarderen en een nieuw baasje konden worden. Het eerste dat mijn vader zei toen ik hem zag was “Ik wil van dat Feestboek af”. “Ik word er helemaal gek van”. Ik moest echt moeite doen om niet in mijn broek te plassen van het lachen. Mijn vader, de opera kenner, op Face Book. Het is een jungle daar voor mijn vader. Mijn Sherlock heeft hem verlost van de gruwelen van de wereld van Face Book en mijn vader kan weer rustig ademen.
Ik hoop dat hij er een goed huis voor zal vinden. Ik heb ze niet willen adopteren. Ik kan het waarderen, zo op zijn tijd, maar gun het liever mensen die het op de juiste waarde schatten. Dus als iemand nog een oom, tante, neef nicht heeft die een boekenkastplank vol met dvd’s met opera’s wil… Geef maar een Aria…
