Het was niet zo ver rijden eigenlijk. Een half uur vooraf vertrekken moest genoeg zijn. Ik had al een onderbuik gevoel dat ik eerder had moeten vertrekken. Zeker toen ik onderweg een mevrouw tegenkwam die 60 km per uur meer dan genoeg vond, een wegversmalling mijn kostbare nog resterende minuten op leek te slurpen en een wirwar aan kleine straatjes mij ernstig verwarden. “U heeft uw bestemming bereikt” snerpte de mevrouw van de navigatie. Weer herinner ik mezelf eraan eens een andere mevrouw op te zoeken om mij de weg te wijzen. Ze haalt het slechtste in mij naar boven. Ik kijk links, ik kijk rechts en kan niet ontdekken waar ik moet zijn. Dit gaat mij toch niet overkomen? Te laat komen op een sollicitatiegesprek?
Als een drenkeling die naar een reddingsboei grijpt, haal ik mijn mobiel uit de houder in de auto. Ik bel mijn beste vriendinnetje. “Ik kan het niet vinden!” roep ik. Zij werkt bij de organisatie waar ik ga solliciteren, dus zij zou het kunnen weten. Ze maant tot kalmte en adviseert me. Ik rij naar de straat die ze opgaf. Daar nog maar eens vragen. Innerlijk mopper ik me suf op mezelf dat ik niet eerder vertrokken was en op de mevrouw in de navigatie. Hoe kan zoiets gebeuren? Heeft ze zitten slapen of zo?
Van de mensen bij de dependance van de organisatie word ik niet veel wijzer. Ik weet dat het nog 800 meter moet zijn en ik heb het telefoonnummer. Dan maar bellen. “Al onze medewerkers zijn in gesprek…” klinkt het. Serieus? Net nu ik moet melden dat ik te laat ben? Hallo?
Ik rij nogmaals de route van de navigatie en ga nu de straat links in. Ik zie een park. Dat werd genoemd. Ik rij het terrein op, inmiddels in een staat van wanhoop. Hoe moeilijk kan het zijn om een gebouw te vinden? Ik parkeer ergens en ga lopen. Twee wandelaars gevraagd die het ook niet wisten. Een restaurantje in dan maar. De mevrouw daar staat me met grote ogen aan te staren. “Heb je dat niet gezien dan?” “Je bent er langs gereden!” Ik kan me niet herinneren grote vlaggen gezien te hebben. “Ben ik dan zo kippig?” vraag ik aan de vrouw. “Ik denk het wel” zegt ze lachend.
Als ik terugloop zie ik het. Grote vlaggen lijken plagend de naam van de organisatie te verklappen. Ik loop het gebouw in en meld me bij de receptie. Een uur te laat.
Ik zit op een stoel in de wachtruimte en de gedachten volgen elkaar in een rap tempo op. “Hoe krijg je het voor elkaar, zeg…” wordt gevolgd door “Nou dat kunnen we wel schudden dan…” en ineens komt “Ach, we hebben niets te verliezen toch?” voorbij rollen. Dat is een goede. Ik had ook niets te verliezen. Mijn contactpersoon komt aanlopen met grote verbazing in haar ogen. Ik besluit rechtop te gaan staan en te zeggen dat ik er ben… een uur te laat. Ik vertel wat er gebeurd was en dat ik nog gebeld had. Dat leek haar meer te intrigeren dan mijn te laat zijn. “Er nam niemand op?” “Uhm, nee, al uw medewerkers waren in gesprek” Vreemd genoeg ging ze meteen regelen dat de overige gesprekspartners werden geroepen en even later zat ik aan tafel voor mijn sollicitatie.
Ik had het gesprek kunnen verknallen door het zojuist beleefde avontuur. Ergens kwam er een zweem aan enthousiasme en passie omhoog borrelen. Ik vertelde honderd uit over wat ik doe in de wereld en de tijd vloog voorbij. Op de vraag wat ik belangrijk vind in een werksituatie hoorde ik mezelf zeggen: “Communicatie, tja, zoals u ziet ben ik nogal open… ” De dames moesten er enorm om lachen. Ik had mijn avontuur met de weg kwijt zijn ook nog gebruikt als voorbeeld van hoe je gedachten kunt omdraaien. “Als iemand zijn best gedaan heeft om hier te komen werken… ben ik het wel” heeft het denk ik wel gedaan voor me.
Een paar uur later belt de contactpersoon op. “Ik heb goed nieuws voor je, we willen met jou verder.” “Oh wat leuk” zeg ik. “Ondanks mijn avontuurlijke binnenkomst?” Weer moet ze lachen. “Ja, ondanks dat”.
Ik laat het verhaal van de dag nog even tot me doordringen. Eigenlijk best cool, dat ik een zo stressvolle situatie overleefde en mijn weg binnen mijn gedachten weer wist te vinden.
Geweldig verwoord. Wat een avontuur. Nu gauw die snerpende wisselen. En eh….Veel Suc6 in je nieuwe Job.