Een jaar geleden, precies op deze dag, stond ik boven op een tafel. Waarom dat dan? Ik ging een speech houden.. over mezelf. Nou ben ik niet bepaald op mijn mondje gevallen, zoals jullie wel hebben gemerkt en ik had ook iets van ‘Oh dat doe ik wel effies’. Nou ik kan melden, zelfs ik, mevrouwtje Happy Minds kan een black out krijgen. Ik had de tekst van voor naar achteren in mijn hoofd en het zou appeltje-eitje worden, tot ik daar boven op die tafel stond en het showtime was..
“Wat wilde je worden als je later groot zou zijn?” was mijn openingszin. “Ik.. ik had geen beroep maar een gevoel”. “Ik wilde eigenlijk alleen maar gelukkig zijn”.
Ik had bij een project voor werkzoekenden zes weken lang onderzoek gedaan naar mijn kwaliteiten, mijn valkuilen en vooral naar wat ik eigenlijk wilde op dat moment. Het zelfvertrouwen vloeit namelijk redelijk uit je als je werkeloos raakt en een stroom aan afwijzingen te verwerken krijgt bij het solliciteren.
Kort voor mijn tafel-optreden had ik een dag lang in als kadootje rondgelopen op een event van het project. Ik mocht de burgemeester van Almere ontvangen. Dat was het begin van een hele nieuwe periode in mijn leven. Een periode waarin ik mezelf op de kaart ging zetten.
Het is grappig om na een jaar terug te kijken naar jezelf. Wat zei ik toen, wat dacht ik ? Ik had nooit zo’n zin om op de foto te gaan, maar sinds een jaar geleden was dat over. Ik liet mezelf zien. Ik had nieuwe moed gevonden en mijn idee over mezelf was aan het veranderen.
Nu een jaar later, schrijf ik vijf dagen per week een blog op mijn eigen website, is mijn boek in twee talen bijna af, interview ik mensen, sta ik soms voor groepen een event aan te kondigen, ben ik in een magazine te bewonderen over vrijwilligers… Wie had dat gedacht?
Het heeft een hoop omdenken gekost om te staan waar ik nu sta en te denken wat ik nu denk. Ik ben achteraf eigenlijk best blij dat ik werkeloos geworden ben, want dat heeft me de gelegenheid gegeven om dingen mee te maken, mensen te leren kennen, talenten in mezelf aan te boren en het lef te vinden om er ook daadwerkelijk iets mee te gaan doen.
Het vinden van mijn passie was een hele klus. Door het oerwoud van de negatieve gedachten van mijn lieflijke Betty, zag ik her en der mooie vruchten hangen. Met een groot kapmes heb ik de bladeren van de jungle weggekapt en de vruchten gepakt. Ik weet nu wat ik wil zijn en waar ik naar toe wil. Dat het nog best eng is om te bedenken dat het een succes zou kunnen worden is een feit. Dat stopt mij niet om gewoon door te lopen en het te gaan doen.
Een jaar na de tafel-scene, druk ik op de knop om dingen te regelen met mijn ‘werkgever’ het UWV. Het gaat gebeuren… Ik ga mijn passie in actie omzetten..
Als ik het zo eens bekijk denk ik.. Gelukkig dat ik toen op die tafel ben gaan staan en mezelf ben gaan worden.
