‘Zoek een voorbeeld van een emotionele situatie in je eigen leven die je nu nog raakt, en waarover je kort over zou kunnen vertellen in de workshop… Ik lees de tekst en denk mwah… valt op dit moment toch wel mee in het leven en heb even een moment van tevredenheid over dat feit. Niet wetende dat nog geen kwartier later ik een half boekwerk vol aan materiaal krijg waar ik zaterdag denk ik de hele workshop mee kan vullen.
Nietsvermoedend reageer ik op de ‘joehoe’ die ik in mijn schermpje zie op poppen. Het is een van de ambassadeurs uit India. Ik ben inmiddels al een beetje gewend aan de voor Nederland wat over de top manier van elkaar groeten op de site. Het is altijd ge-wel-dig om elkaar te spreken en we zijn allemaal helemaal fan-tas-tisch. Ik moet er wel een beetje om lachen. Als ik er over nadenk, dan werkt het ook wel aanstekelijk. Waarom eigenlijk ook niet… Er schuilt geen kwaad in elkaar geweldig vinden.
Op de achtergrond in de kamer klinkt het thema van ‘The Love Boat’ en ik heb schik om een plan wat in het najaar uitgevoerd gaat worden (daarover binnenkort meer…). De meneer uit India wekt bij mij beelden op van een Bollywoodachtige man in een kleurrijk gewaad die stuiterend van plezier aan boord is gekomen om mee te helpen de wereld leuker te maken. Ik vroeg me soms wel af of hij alles wat er op de chatbox gezegd werd ook wel begreep. Hij leek erg enthousiast over iets wat niet zo heel erg leuk zou moeten zijn… maar ik liet hem daar maar een beetje in. Tot gisteren…
Samenwerken aan een project en taken verdelen op afstand is een uitdaging. Zeker in het Engels. De meneer uit India was zo blij met zijn nieuwe taak binnen het team van de verjaardagcommissie dat hij er niet van kon slapen (denk ik). Het leek hem enig om voor over de 1000 leden een videofilmpje te maken… Mijn lieflijk ego Betty en ik trokken eens een wenkbrauw op en zagen er de humor wel van in. Weet je… als dat je klokje doet tikken… ga je vriendelijke gang.
Tot zo ver geen wolkjes aan de hemelsblauwe vriendelijke lucht. Voor het deel waar ik me inzet, ging het gestaag de goede kant op en de verjaardagkaartjes stapelden zich op een in net gestructureerd systeempje. Op naam en datum en land opgeslagen zodat als het tijd is om te gaan jubelen, dan is het klikkerdeklik en hoppekee. We houden van structuur, Betty en ik.
Na het ‘joehoe’ vertelt de meneer dat hij druk is met de video filmpjes voor de maand juni… Ik voel mijn bloeddruk stijgen. Ik kan me voorstellen hoe mijn Betty van haar pluche bankje opstaat en rood is aangelopen… De maand juni??? Die al helemaal klaar is. Waar iedere vriendelijke ambassadeur al een kaart in de wacht heeft staan??? Pardon? Welk deel van een lijst samen delen en allebei een aantal namen verwerken, snap je niet, meneer uit India???
Natuurlijk is het opspelen van Betty enorm onhandig in de wereld van vriendelijk zijn. Dat is niet gebruikelijk en ik vind haar dan ook reuze lastig. Ik probeer te relativeren, maar het lukt niet. Ik kan het niet laten. Ik moet reageren. Ik leg hem uit dat het zo water naar de zee dragen is, als twee mensen voor dezelfde namen gaan zitten doen van de lijst.
Het gaat pas goed mis… als de meneer allerlei kolommen aan mijn zo zorgvuldig samengesteld lijst van namen wil gaan toevoegen. Dan is het te laat. Betty pakt haar geweer en begint te schieten. De meneer is geen watje.. blijkt. Hij verdedigt zijn visie met hand en tand. Om niet op de zwarte lijst van ambassadeurs te belanden, besluit ik water bij de wijn te doen en hem een eigen kopie aan te bieden. Kan hij daar gezellig alles in doen wat hij maar wil. Maar ook dat is niet wat hij wilde…
In mijn ooghoek zie ik de tekst van het artikel dat ik voor de workshop ga lezen oplichten… Het gaat over verwijten maken. Alsof er een klein engeltje op mijn schouder zit die mij wijst op mijn eigen aandeel in deze storm van emotie. Ondertussen raast mijn ego lekker door. “Als het zo moet, nou dan stoppen we er mee”. “Wat denkt ie wel…” “Komt iemand aan boord om te helpen met het naar beneden brengen van het aantal kaarten, gaat ie op solo tournee en maakt iets anders, waardoor ik nog steeds evenveel werk heb als voordat hij erbij kwam, tssss”.
Onder het pruttelen van mijn Betty door praat ik even met de achterban. “Het moet wel leuk blijven, het deelnemen aan een internationale groep”. Een plaatje van mijn eigen site (ja het is te erg voor woorden) verschijnt in mijn app. “Als je er niet vrolijk van wordt… moet je het niet doen”. Het wordt ernstig als mensen mij met mijn eigen wijsheden om de charmante oortjes gaan meppen. Hahahaha. En het is zo waar… ik word hier niet vrolijk van.
Ik besluit de meneer uit India even te laten voor wat het is en stuur het opperhoofd van de verjaardagcommissie een berichtje. De strekking is… Ik maak de maand waar ik bezig ben en daarna ga ik er mee stoppen. De reden: Ik word er niet vrolijk van. Ik ben een creatief mens. Het discussie voeren in het Engels, jongleren met tijdzones en het constant veranderen bedachte concepten… ik mag erkennen dat ik misschien minder flexibel ben dan ik dacht. Het verwijt ligt bij mij en niet bij de happy meneer uit India. Ik hoef niet overal goed in te zijn en als dat het geval is, dan mag ik het werk aan anderen laten die dat wel goed kunnen.
Ik denk dat ik zaterdag een stevig verhaal heb 🙂 bij de workshop “omgaan met emoties”, want ik leer nog steeds bij, gelukkig….
