Ode aan de ridder met de muis

“je mag ook gewoon praten met me hoor” … waren zijn eerste woorden.

Na een tocht door planeten waar mannen wonen en andere digitale manieren om mensen te leren kennen, was ik enorm klaar met het fenomeen ‘man’. Ik weet niet waarom.. maar iets in mij dacht.. ja.. hij heeft ook wel gelijk.. Ik hoef niet iedereen meteen door een FBI filter te halen om te kijken of hij wel deugt. Ergens zal ook wel een fatsoenlijk exemplaar er tussen ronddolen.

Er volgde een normaal gesprek. Een heel lang gesprek.. over van alles en nog wat… Een leuk gesprek. Iemand die welbespraakt was en snel kon schakelen in het denken.

Op onze eerste date gingen we naar het strand. Lopend, pratend, onderzoekend naar wie ben je… Opeens stopte hij.. om een foto te maken.. Geen gewone foto.. maar een van onze schaduw. Er volgden nog veel meer dates… Inmiddels is Betty gewend aan de ridder en zijn muis… hoewel ze wel vaak een zucht liet.. als ze hem weer eens niet kon snappen en hij weer eens niet voldeed aan haar strenge eisenlijstje van het fenomeen ‘man’.

Hierbij wil ik (en Betty ook) een ode brengen aan hem die mijn ego inmiddels kent.. zelfs een keer een pakje stuurde gericht aan haar. Aan hem die mij mezelf kan laten zijn en kan accepteren dat ik soms in een Betty bui zit. Aan hem die mij steunt in al mijn plannetjes en bij mijn Happy Minds site. Aan hem die niet bang is om te kijken naar de werkpunten die wij allemaal tegenkomen en er ook nog wat mee wil doen.