Als je vroeger ik vroeger met mijn ouders naar de Efteling ging, dan vroeg mijn moeder altijd: waar spreken we af… als we elkaar kwijt geraakt zijn? Is dat niet wat er gebeurd is? Dat we elkaar zijn kwijt geraakt en het spel is om elkaar weer te vinden in het leven?
Ik merkte het ooit op yogales. Mijn yoga leraar had de cursisten een mail gestuurd met een tekst over een spiritueel onderwerp. Tot dus ver was hij erg huis-tuin-en-keuken-achtig geweest en had zich niet gewaagd aan diepzinnige onderwerpen. Na de meditatie vroeg hij plotseling ‘Wie voelt zich wel eens niet van deze planeet?” Er gingen twee handen omhoog (de mijne ook) en de rest zat hem stomverbaasd aan te kijken.
Ik had dat gevoel regelmatig, dat ik me een roepende in de woestijn voelde. Aan het einde van de les probeerde hij een stukje van de tekst uit te leggen. Het kwam neer op dat mensen in de loop van de tijd meegesleurd raakten in wat (volgens de docent) het ego graag wil. Hebben, hebben, hebben. Materialisme. Over wat materialisme voor een regels met zich meebrengt. Moeten werken om het niveau te behouden. Druk Druk Druk… geen tijd meer voor elkaar. De invloed van de tv, radio en kranten…
Daarna kwam hij uit op dat stil worden je terug brengt naar wie je werkelijk bent. Dat was voor mij logica van de zuiverste soort. Dat stil worden besef brengt dat materialisme niet het antwoord is. Dat het je per definitie gelukkig zal maken. De prijs is te hoog, achteraf. Hierop ontstond een gesprek.
Een meneer vond dat de regering verantwoordelijk was voor de invloed op de mensen. Hoe kon hij nou positief blijven als de kranten alleen maar ellende brengen. Ik probeerde voorzichtig te opperen dat het lezen van de krant een keuze is…. De meneer ging door met zijn betoog. De regering dit… de regering dat…. en straks bepalen ze alles en hebben wij niets meer te zeggen… En we moeten allemaal werken om het te kunnen blijven betalen… Iemand anders probeerde… dat is ook een keuze om daarin mee te gaan.. De meneer was stellig..
Ik voelde me moe worden.. stond op en wenste iedereen een fijne avond. Dat was wanneer ik het gevoel kreeg.. waar zijn de anderen? Waar ben ik die kwijtgeraakt? We hebben niets afgesproken over waar we elkaar weer zouden treffen…. Dat zijn we vergeten! Waar zijn jullie? Lieve mensen, die net als ik zien dat het moeilijk is om de keuze te maken om oude patronen los te laten… om te durven staan voor wat je denkt en voelt en minder angst hebt om te laten zien wie je bent… Ik wilde nog even melden, aan die mensen…
IK STA HIEEEEEEEEEEER!!!!
