Hallo lieve Happy Minders. Daar ben ik weer. De parel onder de ego’s, de diva der diva’s, jullie eigen bekende egootje Betty. Ik was er een tijdje niet en ja, wat zal ik daar eens over gaan zeggen. Het feit dat ik moet nadenken over hoe ik dat ga zeggen, zegt eigenlijk al weer alles, toch? Ik had weer eens een lastige fase, een inkakkertje, een dipje en zoals mijn bazinnetje zegt ‘een interessante periode in het leven’. Jullie snappen dat ik daar persoonlijk even mijn ogen van laat rollen. Jech. Al dat positieve omdraaien van dingen die gewoon simpelweg prut zijn. Hou toch even lekker op zeg. Noem het gewoon bij de nare naam, laat de modder er gewoon lekker van af druipen. Zo… dat was een lekkere binnenkomer, al zeg ik het zelf. Maar goed, het thema van deze column? Ik zag de vraag al in jullie ogen. Daar komt ie dan: het circus.
Het circus ja. Of liever gezegd het circus van de gedachtewereld en in het bijzonder die van andere mensen. Want oh oh, wat hebben mensen een attracties daar soms zeg. Hele drama’s spelen zich af in hun meters grote piste. Ik zie dan de denkbeeldige stalmeester al staan. “Komt het zien, komt het zien. Het volgende probleem zal u verbazen. Dit heeft u nog nooit gezien. Dit maakt u alleen in dit circus mee!”
Ik geef het toe. Ik ben niet zo van de compassie. Ik vind niet zo gauw iets zielig. Ja mezelf, als ik het zwaar heb…maar dat is een ander verhaal. Als de volgende persoon zich aanmeldt met een probleem, ga ik maar even in de hangmat. Weet je wat het is, nou dat ga ik jullie vertellen… Ik vind het nog niet eens zo erg dat ze een probleem hebben. Kan gebeuren. Waar ik wel last van heb, is als wij na ‘hm hm’ en ‘jeetje zeg…’ een aantal opties noemen om het probleem te verhelpen, de ‘Ja maar’ komt. Als professioneel ego weet ik dat de vertaling van die uitdrukking simpelweg ‘nee’ is. Ja, zeg, luister eens eventjes… we horen het aan, denken mee en vervolgens start het hele circus van voren af aan? Vermoeiend hoor.
Nou heb ik vandaag een opdracht gekregen. Ja wel. Mijn bazinnetje doet aan coaching. Tenminste, we zijn het lijdend voorwerp ervan. Dat is geen pretje hoor. Al dat zware gedenk en de oefeningen. Maar goed, de opdracht. Als ik voortaan het circus zie beginnen bij andere mensen, dan moet ik bedenken dat het ‘niet mijn circus en niet mijn aapjes zijn’. Natuurlijk heb ik even goed nagedacht over de gevolgen van deze nieuwe methode. Het komt er op neer dat ik minder werk heb. Ik hoef dan alleen nog maar ‘hm hm’ en ‘jeetje zeg’ te doen en de rest mag ik laten zitten.
Heb je ze ooit zo zout gegeten? Door die coach-meneer heb ik nog maar een part-time baan als professioneel ego. Ik hoef niet meer met oplossingen te komen. Ik hoef niet meer te denken dat mensen die ook nog uit moeten voeren.
Hier moet ik even over nadenken hoor. Wat ga ik met al die tijd doen die ik over heb dan? Misschien ga ik wel coaching doen. De beren op de weg van anderen temmen, of mensen leren om van een olifant een mug te maken?
Tot die tijd zeg ik, Hoog geëerd publiek, de groeten van jullie favoriete egootje!
Liefs,
Betty
When the time is there , wil ik je coachee zijn…?
Kijk, dat is nog eens geweldig. Mijn eerste klant is er al!
I like