Een mooie zomerdag. Ik laat een zuchtje van tevredenheid. Wat is het leven goed… Lekker buiten met een vriendinnetje, kopje koffie, goed gesprek, mensen kijken. Wat is er nou mooier dan dit? Tot de complete golf van geluk bruut wordt verstoord door een oorverdovend geluid. Klanken van de ‘Klok van Arnemuiden’ vinden hun weg over het plein heen naar mijn oor. Het carillon op het plein heeft punctueel de 1 minuut voor het hele uur gevonden en met een enorme hoeveelheid decibelletjes klingelen de klokken het voorgeprogrammeerde liedje de lucht in. De zucht van tevredenheid verandert in de zucht van wanhoop. Moet dit?
Na maanden van leven met de 1 minuut voor het hele uur geweld is het genoeg. “Ik ga mailen hoor!” roep ik naar mijn vriendinnetjes. “Het is een maatschappelijk probleem toch?” De dames gniffelen en kijken bevestigend. “Gewoon doen hoor!” is hun advies. Ik pak mijn telefoon, open Gmail en start de mail. “Beste wie dan ook bij de gemeente… ik heb een vraag over het carillon op het plein. U zult denken ‘waar maakt u zich druk over… maar voor mensen met een gevoelig oor is het toch een onderwerp waar aandacht voor gevraagd mag worden. Het carillon is pittoresk, dat is zeker waar, maar het geluid is nogal… oorverdovend, zeg maar en ieder uur moeten mensen hun gesprek staken, is een telefoongesprek onmogelijk… ik bedoel, kan dit de bedoeling zijn? Is er niet een optie om het volume een tandje naar beneden bij te stellen of misschien nog brutaler bedacht… wat dacht u van een daling van de frequentie van het aantal keer per dag naar pak um beet… drie keer?” Ik gooi er nog een vriendelijk groet achter aan en floep, de mail is verzonden.
Vrij snel kwam de automatische ontvangstbevestiging, daarna de bevestiging van het in behandeling nemen van mijn vraag. Het wachten begon.
Zondagmiddag half vijf. Zittend op het terras in het zonnetje meldt een geluidje dat er nieuwe mail is… Ik kijk… tik mijn vriendinnetje op de schouder. “Zeg… kijk nou… een mail… van de burgermeester!” Bijzonder… op zondagmiddag een mail van onze burgemeester! Opgelaten lezen we wat onze burgervader mij, een nederige burger met een maatschappelijke vraag, te melden heeft. Mijn mondhoeken kruipen omhoog naar een glimlach. De burgermeester heeft er werk van gemaakt. Hij is er helemaal in gedoken, want mijn vraag was niet te plaatsten bij een willekeurige ambtenaar, dus kwam hij bij het hoogste poppetje terecht. Ik voel me vereerd. De burgemeester erkent het probleem, want zijn werkkamer zit aan de kant van het plein en ja… hij moet af en toe zijn beeldbelvergadering stoppen omdat de klokken van Arnemuiden luiden door de poeperige belletjes van het carillon. Hij tipt ook nog even een voordeel aan van de bellen… “Je weet dan wel dat het hele uur weer is aangebroken en de volgende beeldbelvergadering er aan komt”.
De burgemeester heeft de zaak echt heel serieus genomen. Hij brengt me op de hoogte dat hij in zijn wekelijkse column van de plaatselijke krant mijn vraag heeft neergezet als casus waar hij op in wilde gaan. Hij legt uit dat het technisch niet mogelijk is het volume aan te passen. Hij heeft als fun fact nog toegevoegd dat er 73 (jawel… 73) liedjes zijn die de oren van zijn burgers prettig mogen kriebelen en… ja wel… er zijn speciale edities voor Sinterklaas en Kerst! Op de marktdag is het carillon uit. Bij deze zin krijg ik prettige gevoelens… en de gedachte ‘Het kan dus toch!’ Uit! Er is iemand die de fysieke mogelijkheid heeft om op een knop te drukken op woensdagavond om te zorgen dat er donderdag geen enkel belletje het waagt om te luiden.
Natuurlijk snapt de burgemeester dat dit geen bevredigend antwoord voor mij is.. (zou je denken?) Hij heeft de burgers gevraagd of zij weten wanneer het carillon is neergezet en ter gelegenheid waarvan… Allemaal super lief van Maarten (ja zo heet onze burgemeester en na zo’n persoonlijke mail voel ik toch wel een first name basis opkomen in de toekomst…), maar het heeft nog niet echt een oplossing geboden voor het maatschappelijke probleem.
Zittend op het terras pak ik mijn telefoon om een antwoord te tikken. Natuurlijk bedank ik Maarten voor de persoonlijke mail en al het onderzoek. Ik kan het niet laten om toch nog wat suggesties te doen. Als de klokken op de marktdag uit kunnen… dan is het technisch dus mogelijk om er iets mee te doen. Zou het dan misschien een leuk idee zijn om in plaats van ieder uur, een verfrissende wijziging aan te brengen en drie keer per dag een liedje uit de fijne selectie van 73 liedjes rond te laten galmen?
Jullie snappen dat ik met spanning wacht op antwoord over deze casus, want ik heb nog even rondvraag op het plein gedaan en ja, mensen zijn het met me eens. Het is wel luid! Mijn vriendinnetje en ik zijn in overleg over speciale T-shirts met een pakkende tekst… “Geef ons uw steun, we gaan voor 3x daags een deun!” met dan wel op de achterkant een #We love Maarten erbij, want ik ben toch wel gecharmeerd van de persoonlijke mail van Maarten…
Wordt vervolgd!
