Ik hou niet van spruitjes… Ik eet ze… maar het is niet mijn lievelingseten. Ben ik zo zonder inspiratie dat ik een blog over spruitjes ga schrijven? Nee hoor…
De afgelopen 8 jaar heb ik veel avonturen beleefd. Daar ben ik achteraf erg blij mee. De avonturen ontstonden vaak omdat ik keuzes maakte.. De keuzes maakte ik meestal omdat ik iets niet meer wilde.
Kijken naar wat je echt wilt. Opschrijven wat er allemaal niet gewenst is, is veel makkelijker. Weten wat je niet wilt lijk je te gebruiken om alles wat niet fijn is te laten verdwijnen en wel meteen. Daar zit niet de ware wens in.
Doe mij maar geen spruitjes meer, want die zijn vies. Liever bloemkool want dat lust ik wel. Dat je eigenlijk een vijftien-gangen menu wilt met allerlei kleine hapjes en toeters en bellen bedenk je dan dus niet. Nee… de bloemkool is ok, want dan zijn in ieder geval de spruitjes van tafel af. Ik loop hier wel eens tegen aan, tegen mijn wensenlijstje. Elke keer weer denk ik.. vervang de spruitjes alsjeblieft, ze zijn echt zo vies! En steeds weer blijkt dan de bloemkool ook weer naar spruitjes te smaken. Dan is er toch iets wat ik maar niet schijn te vatten.
Soms kan ik daar moedeloos over worden en denken.. spruitjes komen mijn neus uit! Dan is mijn kleine egootje even aan het woord. Zij is ook mede de oorzaak van het steeds terugkeren van hetzelfde menu. Als ik het vijftien-gangenmenu zou wensen en daar ook volledig achter zou staan, dan bleven de spruitjes wel weg.
Maar ja… kennelijk is het ook mijn egootje dat van mening is dat dat niet kan, want hoe moet dat dan en lukt dat wel ? Ze heeft een kaartenbakje vol met redenen waarom wij niet uitgebreid aan tafel zouden kunnen.
Er is voor Betty een kookboek met slechts 1 recept.. spruitjes. Waarom leert ze dan niet eens koken? Omdat ze denkt dat dat niet lukt..
Wensen is lastig… er is altijd wel een ‘ja maar’ te verzinnen. Geld, tijd, familie, relatie… noem maar op.
Ik ga een menukaart maken… met een vijftiengangen menu… En dan ga ik ALLES eten.
