Sprookjes hebben een magische werking op kinderen. Als je er als volwassene naar kijkt zou je er een boodschap in kunnen zien.
Neem de twee lieflijke dames Assepoester en Sneeuwwitje. Aan het begin van het verhaal is alles nog geweldig. Een mooi leven, pracht en praal en liefhebbende ouders, maar dan… Het leven neemt een dramatische wending en ze krijgen een portie leed te verwerken…
Beide dames krijgen te maken met een stiefmoeder die vanuit angst voor haar eigen haggie het leven van de jonge dames zuur maakt. Vanuit angst om niet op de eerste plaats te staan bij de vader, niet mooiste te blijven, vanuit angst om niet genoeg te hebben..
Zouden de schrijvers van de verhalen een voorspellende blik gehad hebben? Dat in 2015 kinderen hun eigen sprookje zouden beleven als hun vader of moeder na een scheiding weer een nieuwe liefde krijgt? Het lijkt vandaag een normaal verhaal dat relaties een houdbaarheidsdatum hebben. Totdat de bom barst omdat de stiefouders het niet redden.
Het verschil met Assepoester en Sneeuwwitje is natuurlijk dat zij geen puberale neigingen vertoonden en eigenlijk wel voor een samengesteld gezin wilden gaan. De beperkende factor was de onzekerheid van de nieuwe moeder.
Zou het niet een mooie uitdaging voor Disney zijn om een sprookje te maken over samengestelde gezinnen met een happy end? Met een verhaallijn waarin de alleenstaande vader of moeder eerst leert om weer aan zijn/haar nieuwe status te wennen. Eerst de scheiding even verwerkt en van zichzelf leert houden, voordat de sprong naar een nieuwe relatie wordt genomen? Waarin kinderen leren dat papa of mama naast hun baan als opvoeder ook nog een menselijke kant hebben, met behoeften aan aandacht van een volwassen gelijkwaardige partner?
Dat zou toch een prachtig verhaal worden? Of niet?
