Smile! roept de fotograaf… als ik op een stoeltje zit en na de serieuze foto voor mijn ID-kaart als bonus een lach-foto mag laten maken. Ik was eigenlijk al blij met de serieuze foto, want ik heb iets met lachen.
Ik lach graag hoor.. ik heb nogal last van gevoel voor humor. Maar statie foto’s zijn niet mijn ding. Dat komt door iets…
In 2009 werd ik verrast door een gezichtsverlamming. Van het ene op het andere moment… gaat op een kant van je gezicht het bordje “defect”. Totale botox, nul gevoel.. In eerste instantie denk je dan.. oh my god, als dat maar goed komt. Dat kwam het zeker wel. Het enige effect dat ik er aan over hield was een fobie voor foto’s. Als ik moet lachen, gaat een van mijn ogen weer even op pauzestand. Als ik moe ben, gebeurt het ook wel eens.
Tot oktober 2014 had ik de neiging om camera momenten vooral te vermijden. Wat is er dan gebeurd, waardoor ik nu anders ben? Ik ben mezelf geworden, inclusief een oogje met een eigen wil. Ik heb een dag als kadootje rond gelopen en dat loop je wel zwaar het risico dat mensen foto’s van je nemen. Ik had weer zo veel zelfvertrouwen gevonden dat ik het die dag gewoon heb laten varen… mijn gevoel over mijn oog.
Als mensen lachen zijn er twee belangrijke spieren die aan het werk gaan. De spier die de mondhoeken bedient en de spier die de oogholte bedient. Als alleen de mondhoekspier aan het werk is krijg je de ‘sociale glimlach’. Een oprechte glimlach wordt door de oogholtespier veroorzaakt.
En zie daar.. mijn issue.. de oogholtespier heeft vaak even een momentje vakantie.. Met Pasen had ik nog een moment dat ik dacht nu heb ik de oplossing… een leuk masker maar dat werkt de rest van het jaar niet zo..
Het schijnt dat glimlachen bijzonder goed voor de gezondheid is.
Glimlachen vermindert stress en het heeft het effect van een goede nacht slaap op je lichaam en je geest. Glimlachen levert meer positieve emoties op. Dat zou ook de verklaring zijn waarom mensen het fijn vinden om met kinderen samen te zijn. Kinderen lachen gemiddeld 400 keer op een dag. Daar komen zelfs gelukkige volwassenen minder goed weg met 40 tot 50 keer per dag. De gemiddelde volwassene zelfs maar met 20 stuks.
Ik probeer zoveel mogelijk ontspannen te zijn als er camera’s in de buurt zijn en denk verder maar… ach men knijpt vast wel een oogje dicht 🙂 Het gaat om wie ik ben en niet om mijn oogje.
