Als ik omhoog kijk naar het enorme gevaarte voor me kan ik niet anders dan wauw roepen. Het schip is gigantisch hoog en groot. Ik sta op het punt een nieuwe wereld in te gaan. De wereld van de kruistochtvaarders. Ik voel me wat onwennig. Heb ik wel de juiste kleding mee, hoe gaat het hier allemaal? Ik besluit mijn voet op de loopplank te zetten en het aan te gaan. Het avontuur.
Naast de koffer en handtas had ik ook nog extra bagage mee. Betty, mijn ego ging ook op cruise. Ze zou nog wel een paar keer uit de relaxstand komen, dat wist ik vooraf al. Veranderingen en onvoorspelbare situaties zijn vaak een reden om even omhoog te komen voor Betty.
De verbazing over de wel geoliede machine zou me nog vaker overkomen. Ze hebben hier over dingen nagedacht. Moeiteloos lijken de 2550 passagiers naar binnen te stromen. Het oponthoud voor het betreden werd slechts veroorzaakt door de maatschappij zelf…Voordat een passagier maar een voet aan boord kan zetten moet deze zich eerst door een hal aan personeel worstelen die met aanbiedingen wapperen. Drankpakketten, excursies, massages.
Twee aziatische dames praten ons richting een tafeltje. De sauna.. Oh ja.. Heerlijk. Sauna. Moe van het reizen lijkt het me een weldaad en voor we het weten hebben we een pakket voor de hele week in ons handen. Contant geld is geen optie op deze plek. Plastic fantastic. Het blauw witte pasje is je ticket naar alles. Dan nog even langs de fotograaf die een kiekje maakt waar net lijkt of je aan het roer van het schip staat en dan door nog wat poortjes van de security…. en dan zijn we aan boord.
Eenmaal op onze hut beseffen we dat het wel erg veel geld was voor een hele week sauna en we wisten niet eens of we wel elke dag aan boord zijn. Lekker Hollands als ik ben, ging ik gewapend met Sherlockje naar het walhallah om het aangekochte pakketje retour te zenden. Daar hoorden we dat het sauna verhaal niet meer was dan met je badpak aan rondwandelen. Dat was de druppel… Jammer maar helaas, we willen niet naar de sauna. Betty stond met spanning te kijken hoe Sherlock dit regelde. Oh, we mochten wel tussen 7 en 9 uur in de ochtend in ons blootje rondlopen in de sauna. Sherlock keek me aan.. Betty schraapte haar keeltje en zei “Je denkt toch zeker niet dat ik mijn wekker ga zetten om naar de sauna te gaan”. Sherlock wist genoeg. Hij moest het alleen even duidelijk horen. We annuleerden de sauna! Daarmee uit! De moeilijk kijkende bediende maakte het nog even spannend… Maar ok, we hadden nog niet onze voeten over de saunadrempel gezet, dus het werd geannuleerd. Dat was ook weer geregeld. Betty kon weer in haar hangmatje.
Net bijgekomen van het saunapakket verhaal, was het rennen. Om 18 uur naar de veiligheidsinstructie. Dat was een belevenis. De noodsignalen klonken over het hele schip en iedereen moest met het reddingsvest naar het aangegeven verzamelpunt, met de trap! Dus niet met de lift. Dat gaf een enorme opstopping als je bedenkt dat 2550 man in beweging is via de trappen. Als je niet was komen opdagen, werd je uiteindelijk uit de hut gehaald om alsnog mee te doen. En terecht…
Dat kruistochtvaren oorlog is, is pas merkbaar als de inwendige mens gevoerd moet worden. Dek 13 was een bijna 24/7 laadstation. Een lange rij buffetten. Van pizza, naar pasta, naar andere makkelijk op te stapelen etenswaren. Het handigste systeem bleek een tafeltje zoeken en dan per toerbeurt te gaan lopen. Hoewel mensen ook in het restaurant konden ontbijten, lunchen en dineren, was deck 13 wel favoriet bij de massa. En honger maakt mensen tot minder sociale wezens. Een vrij tafeltje in zicht is nog niet garantie dat je kunt zitten. Zo was Sherlock bijna in aanvaring met een oudere Engelsman die aan kwam hollen. “No, no, sir!” riep hij. Ik keek naar het tafereel. Sherlock keek de man aan en zei: “Waar is je naamkaartje op deze tafel dan?” De oude man zette zijn bord neer en ik voorzag een drama… Betty was even naar de massagesalon denk ik… want ik zette mijn liefste lach op en zei…” Grapje!” en trok Sherlock mee. Het was ook geen oorlog waard.. een tafeltje. Het was vakantie!
Dek 13 was tot half drie ’s nachts… ja.. half drie! Open. En er zaten echt altijd mensen! Het buffet was wel wat minder uitgerust dan overdag, maar je kon je echt bijna dag en nacht klem eten…
Na een paar dagen komt de hokjesgeest ook omhoog. Niet heel aardig om een totaal volk over een kam te scheren, maar Betty was duidelijk in haar visie.. Italianen zijn vreselijk. Waar ik dol ben op pizza en pasta, de pizzabakkers waren op vakantie niet mijn kopje thee. De stereotype Italiaanse vrouw aan boord was rond de veertig en duidelijk el generalisimo van de groepjes. Kwijtraken zouden we ze zeker niet, want ze zijn prima hoorbaar, zelfs in een enorm gebouw als het Hermitage in Rusland. Ze zijn goed in voor zichzelf zorgen, want ze staan of al vooraan, of ze komen aanlopen en schuiven als volleerd ritser op de snelweg gewoon tussen de lange rij wachtenden. Normaal zou ik me niet zo druk maken over voorkruipers, maar van de Italianen kon ik het niet goed hebben. Betty heeft meerdere malen met een afkeurend gezicht naar ze staan kijken, maar hield haar snuitje.
Ik zal nog wel meer verhalen vertellen, maar ga nu eerst weer even mijn benen aan land laten wennen…. wordt vervolgd.
