Ik loop naar de bushalte. Het regent. Ik heb mijn extra sterke stormparaplu in mijn hand en ineens zie ik een dame rennen. Zonder paraplu. Ik versnel mijn pas en roep “Wil je onder mijn plu?”. Eerst zegt ze “Nee hoor…”. Als ik naast haar loop en de plu iets hoger doe en deel, kijkt ze me dankbaar aan. Ze lacht en zegt “Dank je”. Ik voel een kriebeltje bij mijn hart. Oh ja.. zo voelt ‘kindness’.
Later op de dag in de bus terug naar huis. Twee pubers zitten met hun benen languit over de stoel naast hen. Een dame die het ziet zegt “Tsss, Asociaal” in het luchtledige. Ik kijk haar aan. “Wilt u hier zitten?” vraag ik. “Nee, dat hoeft niet”. Ik denk na over vriendelijkheid en hoe we daar met z’n allen mee om lijken te gaan. Als ambassadeur van vriendelijkheid heb ik het soms moeilijk met het onderwerp. Ik lees dan hoe mijn collega’s in Amerika de ene na de andere daad van vriendelijkheid op hun naam zetten. Logischerwijze vergelijk ik mezelf dan daarmee.
Ik kan er voor kiezen om naar mijn kleine diva ego te luisteren die mij vergelijkt met de anderen in Amerika. Nee, ik sta niet bij de Mc Drive om eten te betalen voor de klant na mij, nee ik zoek geen daklozen om eten te brengen. Dat klopt allemaal. Ineens ben ik dat kleine mensje in mijn hoofd beu. Ik doe het op mijn manier. Ik hou deuren open, ik laat mensen voorgaan in de rij bij de kassa, ik kijk mensen aan op straat, maak een praatje als daar gelegenheid voor is, geef complimentjes, maak een grapje… Ineens zie ik dat ik een deel van de tijd eigenlijk best wel ‘kind’ ben.
De manier waarop je meehelpt de wereld net even wat leuker te maken moet ook eigenlijk niet uitmaken. Ik doe het zoals het bij mij en mijn leven past. Ik zie wel eens leuke acties voorbij komen.
Ik zie anderen ook zoeken naar een manier om hun deel bij te dragen. Zo las ik een verslagje van een ‘act of kindness’ uit Oregon. Een mevrouw wilde iets doen ter nagedachtenis van omgekomen mensen bij een schietpartij. Ze wilde op Valentijnsdag de kadootjes gaan plaatsen. Ze maakte 28 enveloppen met een tegoedbon voor koffie of iets anders en plaatste die op verschillende plekken. Ze had de bonnen gekocht in de buurt van de plek waar ze die weer neer zou leggen, zodat mensen niet de halve stad door hoefden om ervan te genieten. Twee dagen voor Valentijnsdag verbrak haar partner de relatie. Je zou denken dat ze het erbij liet zitten, vol van verdriet… maar nee. Het motiveerde haar nog meer om het juist wel te doen.
De eerste week van November is het de week van de vriendelijkheid. Het lijkt me een leuk idee om dan iets te gaan doen met het achterlaten van kleine attenties voor mensen, om te laten weten dat we toch eigenlijk best wel in een hele leuke wereld leven.
Gezien mijn voorliefde voor toiletten, heb ik al een ideetje. Ik kan er nu al een kriebeltje in mijn hart van krijgen.
