Gisteren werd mensen gevraagd om een quote op een schilderij te zetten. Ik schreef “Mensen zullen je niet herinneren om wat je zei, mensen zullen jou herinneren om het gevoel dat je ze gaf”.
De quote gaf stof tot nadenken (dat doet iets al gauw bij mij, maar dat ter zijde 🙂 ) Hoe kun je mensen inspireren?
Ik heb me net als anderen wel eens de diepe levensvraag gesteld waarom ik op deze leuke aarde rondhuppel. Zo rond mijn veertigste deed ik er veel aan om me te bekwamen in allerlei technieken om mensen te helpen en gek genoeg leverde dat niet het resultaat op dat ik voor ogen had. Ik had een mooi ingerichte praktijkruimte, alles op orde, leuke visitekaartjes, de hele rataplan zag er gelikt uit.
Gefrustreerd zat ik na te denken over wat er dan niet goed ging. Ineens bedacht ik me, dat je ook mensen kunt helpen door gewoon jezelf te zijn. Het levende voorbeeld zijn kwam als idee naar boven. Eigenlijk vond ik dat wel teleurstellend, want pff had ik al die moeite gedaan om al die leuke zweefdingen te leren… gaat het om iets heel anders… en daarnaast, besefte ik me ook, dat ik dan nog wel wat meer heftige dingen mee zou gaan maken om uiteindelijk genoeg materiaal te hebben om te laten zien. Potjandoosje zeg! Nog meer levenslessen en ik dacht al zo wijs te zijn!
Met dat inzicht huppelde ik verder. Ik ben gaan schrijven, blogs over wat ik meemaakte, waar ik blij, boos of geraakt door was. Mensen vonden die blogs leuk. Open en eerlijk vertellen over wat je meemaakt, dat sprak aan. Dat vergt natuurlijk wat lef en ik deed dat toen nog in de beschermde omgeving van vrienden die mijn blogs lazen. Laten zien dat je kwetsbaar bent is best eng.
Grappig genoeg bleek dat het ontdekken van je kwaliteit en die delen een goed antwoord op de levensvraag bleek te zijn. Iedereen heeft een innerlijk kadootje om aan de wereld te geven. De kunst is om te zien wat je geven hebt en dat ook te durven delen. Zodra je dat doet is het FEEST!
