Jezelf presenteren… het is niet de hobby van iedereen.Volgens mij zijn er mensen die nog liever naar de tandarts gaan dan voor een zaal mensen iets gaan vertellen…
Ik ben normaal niet op mijn mondje gevallen en op verjaardagen zeker de entertainende factor… maar het zo even gaan staan en melden hoe leuk je bent… dat bleek ook voor mij wel een opgave.
Ik had vorig jaar een training gevolgd in het kader van mezelf ‘opleuken’ voor de arbeidsmarkt. Ik startte eigenlijk met het idee dat ik toch al redelijk leuk was, maar je moet open staan voor verbetering… vind ik. Zes weken lang werkten we aan vragen als “Waar ben je goed in?”, “Wat is jouw waarde voor een werkgever?” En op een goede dag kwam de ‘elevator pitch’ aan de orde.
Eerst maar eens een stukje schrijven en dan gaan oefenen op mild publiek. De medecursisten.. die vanuit een gevoel van ‘de sjaak-zijn’ je niet uit zouden lachen en vooral positieve feedback zouden geven..
Ik schrijf graag.. (valt het op?) dus de tekst was geen probleem. De pitch schrijven was zo gedaan. Toen kwam het oefenen… Creatief als ik ben… op internet opgezocht hoeveel woorden er in 40 seconden passen… Dat zijn er rond de 100. De tekst aangepast op dat aantal en toen met de voice recorder gaan oefenen. Oefff… Het geluid van mijn stem klinkt wel anders als ik er zelf naar moet luisteren hahaha.
De grote dag brak aan… mijn debuut. Op een tafeltje geklommen sprak ik zo’n 15 mensen toe. Ik was aan het geinen vooraf op het tafeltje en had nog een gevoel van Ach.. dat doe ik wel effies. Ik begon… De eerste zin ging goed… de tweede ook en toen gebeurde het… de black out… IK.. het bijdehandje.. stond daar… te zoeken naar mijn pitch in mijn hoofd… Ik dacht.. ah dit is oefenen.. ik begin opnieuw. En toen ging het wel.
De kritieken waren lovend. Geweldige pitch.. vol passie.. verrassende opening en lef om je naam pas aan het eind te noemen! De adviezen waren wel confronterend… Stemvolume kon beter, mijn linkerarm scheen een acute aanval van stijfheid te hebben vertoond en had strak langs mijn lijf gehangen (niet zo’n fraai gezicht).
Na een paar keer oefenen zat mijn pitch er goed in… alleen nu nog een natuurlijke vanzelfsprekendheid gaan voelen om het verhaal te vertellen (niet de tekst oplepelen).
Gisteren… werd ik onverwacht gevraagd om voor een zaal mensen te vertellen wat ik als vrijwilliger heb aan een training die ik volg… (dus niet mijn eigen pitch..). Ik ben gaan staan… en het ging als vanzelf… De woorden kwamen vanzelf en het was een succes.. Ik heb gemerkt als ik mijn gevoel aanspreek over iets.. dat mijn verhaal mensen prikkelt..
Ze hebben kennis gemaakt met mij… en het was cool 🙂
