“Ze accepteert zeker ook geen cookies” vraagt mijn vriendje. Nee.. zeg ik, ze let op haar lijn en anders wil ze eerst de verpakking zien. De zucht aan de andere kant is te verwachten. Ik hou ervan.. onzin verkopen 🙂
Onzinnigheid of dingen verdraaien is zo’n leuke bezigheid. Ik ben een woordenmens. Ik vind ze prachtig. Je kunt er zo veel mee. Vooral spelen.
Het voeren van gesprekken met mensen die zich met computerzaken bezighouden is een uitdaging. Ze doen wonderen voor ons ‘gebruikers’ laat ik dat voorop stellen, maar oh oh al die termen. Het is TE verleidelijk voor mij.
Mijn fantasie gaat helemaal los op dat soort termen. Het verwijderen van cookies van internet wordt door mij meteen gekoppeld aan cookiemonster in zetten.
Ik zou een goede zijn om eerstelijns helpdeskmedewerkers te trainen in het omgaan met aparte klanten.
Ik stel me dan mezelf voor als Treintje Terpstra uit Tietjerkstradeel, die niet snapt dat iets geïnstalleerd moet worden en daar hulp bij nodig heeft. De helpdeskmedewerkerzou dan uiteindelijk vragen of hij een Team Viewer sessie mag doen, zodat hij in de computer van Treintje kan kijken om het maar zelf te doen, voordat hij met zijn headset gaat gooien uit frustratie 🙂
De reden van mijn speelsheid in taal is ook wel dat ik eigenlijk een hekel heb aan al die formele termen waar mensen als Treintje nog nooit gehoord hebben. Een telefoontje naar een helpdesk van een provider is ook een hele toer.
Ik zou graag handleidingen herschrijven in Jan met de Pet-taal. Lekker praktisch en eenvoudig. Dure termen vervangen door ‘dat ene knopje aan de linkerkant van de telefoon met het rondje en het streepje ertussen’ of het ‘leuke aardbolletje aan de onderkant van de witte balk op het scherm’.
Verder is het denk ik gewoon een aangeboren behoefte om met woorden of situaties te goochelen. Een helpdeskmedewerker van de ING Bank is ooit eens een kwartier bezig geweest om mij uit te leggen waarom ik geen andere kleur bankpasje kon krijgen. Ze waren van blauw over gegaan naar oranje… De jongeman in kwestie bleef erg professioneel en vond het erg spijtig dat het pasje van de ING nu bij de groene ABN en oude blauwe van de Postbank vloekte in mijn pasjes houdervakje in mijn knip 🙂 Hij schoot pas uit zijn rol toen ik daarna begon te vragen of hij een leuke baan had en kon zijn lachen toen niet meer in houden.
Tot slot.. jullie vroegen je waarschijnlijk al af wat de titel van dit blog dan toch moest voorstellen…
Het is een Engels woord van maar liefst 36 letters en ja echt.. het bestaat!
Het beschrijft de angst die sommige mensen hebben ontwikkeld voor lange en moeilijke woorden. Ironisch dat het 36 letters telt en gaat over fobie voor lange woorden 🙂
