Een meneer met twee kleine hondjes loopt ongeveer vijf meter bij mij vandaan. De riempjes zijn verstrengeld en het is een gedoe. Net als we elkaar passeren besluiten de hondjes er dat het nog ingewikkelder kan. Ik moet uitwijken naar het gras naast de stoep. Ik produceer een dodelijke blik en kan het grijze donderwolkje boven mijn hoofd bijna uittekenen. De meneer kan niet weten dat mijn hormoonhuishouding net zo ingewikkeld is als de riempjes van zijn hondjes. Het is weer zo ver. Hildegard is gearriveerd.
Het is voor een Happy Minder enorm vervelend als de hormonen opspelen. Achter het normaal zo lief en vriendelijke wezen kruipt een onverdraagzame Cruella Deville naar voren. De meneer met de hondjes was de druppel die dag. Er waren namelijk al meerdere ‘incidentjes’ geweest waarbij mensen te maken kregen met Hildegard Hormonia. Aangenaam kennis te maken… ik dacht het niet! Ze is niet beleefd, neemt alles persoonlijk en ervaart iedereen als irritant en een obstakel gedurende haar dag. Woorden van anderen worden chronisch verkeerd begrepen of negatief uitgelegd en ze heeft geen last van compassie of uitstellen van vlijmscherpe reacties naar anderen.
Een collega ziet mijn magneetje met ‘welcome to my happy place’. Hij maakt een grapje en voor ik het weet zeg ik: “Het magneetje geeft aan dat dit een happy place is en dat wil ik graag zo houden”. Hij buldert van het lachen. Ik besef me dat Hildegard weer het podium heeft gepakt. Zo niet aardig! Nog geen kwartier later krijgt een andere collega een veeg van haar. “Zoals ik al zei… als ik had geweten dat ik iets had moeten doen, had ik het zeker gedaan!” Tot drie keer toe kreeg de nietsvermoedende collega een overmatige reactie op een ‘klacht’ die ze had. “Had je niet gewoon je schouders op kunnen halen?” vraagt een kennis. Nou, Hildegard kent die functie niet.
Ze hobbelt de hele dag ‘gezellig’ met me mee en laat een spoor aan dodelijke blikken en nare opmerkingen na. Een mevrouw die de hele weg blokkeert omdat ze perse achteruit in wil parkeren bij de Lidl krijgt een boze blik en ik geef net wat meer gas als ik heel theatraal om haar heen rijd. Een paar minuten later denk ik na over de slechtste versie van mij. Het besef daalt neer. Waar maak ik me in hemelsnaam zo druk over? Het kost nog geen minuut om even te wachten. De pijn in mijn rug laat me weten dat ik niet mezelf ben.
Later die dag zit ik op de bank met een kruik achter mijn rug. Als ik niet zo vastberaden was om mijn missie van 25 kilo gewichtsverlies te volbrengen, had ik ongetwijfeld chocolade als ‘metgezel’ gehad. Daarover heeft Hildegard gelukkig niets te zeggen!
Dus wie mij tegenkomt met een vuile blik in de ogen of een net iets te scherpe opmerking om de oortjes krijgt… bij voorbaat sorry voor Hildegard.
