“Ruik jij dat ook?” vraagt Jeanet aan haar collega. “Ja, al een paar dagen en ik kan het niet thuisbrengen…”
Krak en Mik was een idealistisch plan van twee vrouwen om oudere mensen op een vernieuwende manier te laten wonen. De ouders van Jeanet en Bea waren door Alzheimer niet echt prettig oud geworden. De verzorging was erbarmelijk en ze hadden een pact gesloten. Zij zouden het helemaal anders gaan doen, dat was zeker!
Vol enthousiasme maakten ze een plan waarbij de levenskwaliteit van ouderen hoog op de prioriteitenlijst stond. Bea noemde het wel eens gekscherend “De Bejaarden Efteling”. Plezier en geluk moesten de hoofdrol spelen in het nieuw te bouwen huis voor ouderen. Jaren van plannen, puzzelen, tobben over geld leverden uiteindelijk Krak en Mik op. Als iemand het lef had om het “Huize Krak en Mik” te noemen werden ze door beide dames vuil aangekeken. De term had iets naars over zich en dat lieten ze dan goed blijken ook.
Op een goede dag was het pand klaar voor gebruik. Bea en Jeanet waren druk bezig met de selectieprocedure van de bewoners. Wie waren dan die gelukkige ouderen die in het nieuwe project hun dagen vol geluk en plezier mochten slijten? Zorgvuldig werden vier mensen uitgekozen om te starten met het project. Later zouden er nog meer bij komen, maar voor nu eerst maar eens vier.
Mevrouw Van der Bielen, een dame van 74 jaar met een kleurrijke historie, die bezig was haar memoires te schrijven. Bea en Jeanet moesten moeite doen om het niet uit te brullen van het lachen toen ze bij de selectieprocedure haar ‘wilde’ jaren even fijntjes uit de doeken deed.
Meneer Van Straten, een oud politieagent uit Amsterdam, die Bea en Jeanet zijn kennis over veiligheid aanbood: “Luister meissies, met Sjarrel in het huis, komt er geen gespuis!” Als hij sprak maakte zijn waarschijnlijk zwaar gedateerde kunstgebit klakkende geluidjes, maar de grijns van Sjarrel was overtuigend. Sjarrel was uitverkoren.
Meneer Moltini, een gepensioneerde zakenman van Italiaanse afkomst. “Bonna Serra bellas!” was zijn zin bij binnenkomst. Bea en Jeanet herhaalden de zin nog dagen lang met de dezelfde dramatische intonatie van meneer Moltini.
Mevrouw Ter Liezeloo was de laatste kandidaat van de vier waarmee Krak en Mik van start ging. Een dame van bijzonder goede komaf met, zoals ze het zelf zo mooi verwoordde ‘connecties tot in de hoogste regionen, maar daarover zwijg ik tot in mijn graf’.
Nog geen week na de start van het project hadden Bea en Jeanet hun handen vol aan het viertal. De zo zorgvuldige uitgekozen karakters bleken niet altijd even goed te matchen. Zo was meneer Moltini nogal vrijpostig jegens mevrouw Ter Liezeloo. Op hoge poten kwam zij verhaal halen bij Bea en Jeanet.
“Nog nooit en ik herhaal nooit van mijn leven, ben ik zo onheus bejegend door een man!” “Het mag dan een temperamentvol volk zijn, de Italianen, maar ik ben absoluut geen bella en ik heb geenszins de behoefte de pastrami worst van de heer Moltini op welke wijze dan ook te bezichtigen dan wel te betasten!”
Bea en Jeanet moesten hun lachen inhouden terwijl mevrouw Ter Liezeloo van leer trok over de passionele heer Moltini. “Natuurlijk gaan wij dit incident tot op de bodem uitzoeken, dat verzeker ik u” bracht Bea met moeite uit.
Het verhaal van de heer Moltini had een hele andere toon. Mevrouw Ter Liezoloo zou hem een invitatie gegeven hebben voor een glaasje Italiaanse wijn van een bijzonder goed jaar. Ze was gekleed in een bijzonder ensemble waarbij de heer Moltini de indruk kreeg dat zij avances maakte.
Sjarrel had het hele verhaal van een afstandje aangekeken en stampte op zijn eigen Amsterdamse manier het kantoor van de dames binnen. “Meissies, dit is werk voor een oude rot in het vak.” “Laat Sjarrel dit maar even oplossen.” “Oh en trouwens, nu ik er toch ben… Ik zag gisterenavond laat een onbekend figuur over de gang lopen. Zo rechtstreeks naar de kamer van de dame Van Bielen.” Vanochtend sloop diezelfde onbekende persoon via de tuindeuren weer weg. Het is natuurlijk mijn zaak niet, maar ik meld het maar eventjes…” sloot hij af op zakelijke toon alsof hij nog in functie was.”
Bea en Jeanet schonken niet zo veel aandacht aan het aanbod van Sjarrel. Een van de ideeën achter dit project was om de mensen zo veel mogelijk vrij te laten in hun persoonlijke denkwereld.
Dagen gingen voorbij en niemand zag Sjarrel uit zijn appartement komen. Bea en Jeanet hadden uit bezorgdheid wel staan luisteren aan de deur en gevraagd of alles in orde was. “Alles kits hoor meissies, laat Sjarrel maar schuiven” was steevast het antwoord.
“Als u meent dat u zich deze ongepaste vrijelijkheden kunt blijven permitteren, dan heeft u het goed mis!” klonk het uit de hal. Bea en Jeanet zagen mevrouw Ter Liezeloo met een rood aangelopen gelaat, haar wandelstok met initialen in de lucht gestoken, tegenover de heer Moltini staan. De heer Moltini stond met zijn handen in de lucht en een houding van de vermeende onschuld tegenover haar. “Mijn liefste mevrouw Ter Liezeloo, u ziet spoken!” “Alberto Moltini is een man van eer en geweten!” Met een theatraal wuifgebaar, draaide hij zich om, waarbij zijn dure mantel een zoevend geluid maakte en vertrok. Jeanet zag nog wel een vreemd lachje om de mond van de heer Moltini…
Mevrouw Ter Liezeloo dreigde in elkaar te zakken in de hal. Bea kon haar nog net op een stoel zetten. Ze hapte naar lucht. “Wel heb ik ooit!” “Wat een flerk!”
De situatie tussen beide ouderen leek uit de hand te lopen. Er was geen direct bewijs voor de intimidaties van de heer Moltini en was mevrouw Ter Liezeloo wel zo betrouwbaar? En wie was die vreemde persoon waar Mevrouw Van Bielen ’s nachts heimelijke ontmoetingen mee leek te hebben?
“Ruik jij dat ook Bea?” vroeg Jeanet op een ochtend. “Ja, het is een vreemde lucht in de gang bij de appartementen”. Samen liepen ze door de gang en bleven voor de deur van Sjarrel staan. “Hier is de lucht het sterkst” merkte Jeanet op. Ineens vloog de deur open. “Meissies, het mysterie is opgelost!”
Bea wierp een blik in het appartement van Sjarrel. De tafel lag vol met apparatuur, een koptelefoon, een camera met een enorme lens en een printer stond non-stop te ratelen en verspreidde een branderige lucht. Het leek het hoofdkwartier van de FBI wel!
“Als jullie nou even iedereen bij elkaar roepen, dan kom ik zo de uitslag van het onderzoek brengen” zie Sjarrel met een serieuze stem.
“Zo beste mensen… het Moltini mysterie…” Sjarrel had een whiteboard neergezet met een foto van de heer Moltini erop. Vanaf de foto waren met een roder marker lijnen getrokken naar andere foto’s. Uit gedegen onderzoek is gebleken… Sjarrel liet even een pauze vallen in zijn zin, voor de opbouw van de spanning. Mevrouw Van Bielen zat wat onrustig op haar stoel. Mevrouw Ter Liezeloo volgde met haar nagel de initialen van haar wandelstok. De heer Moltini deed net of zijn neus bloedde. Bea en Jeanet zaten ademloos naar het bord te kijken.
“dat de aantijgingen van mevrouw Ter Liezeloo onterecht zijn” vervolgde Sjarrel de onderbroken zin. “Want… als jullie naar de foto met de letter A, (Sjarrel tikte met een pen op het bord) kijken… zien jullie dat de door mij opgemerkte onbekende figuur niemand minder is, dan onze eigen heer Moltini!” Mevrouw Van Bielzen liep rood aan. “En dat de heer Moltini heimelijke bezoekjes brengt aan niemand minder dan… Mevrouw van Bielen!” “Waaruit te concluderen valt, dat mevrouw Ter Liezeloo haar aantijgingen maakte uit jaloezie!”
Bea en Jeanet waren met stomheid geslagen en konden niet langer hun lachen onderdrukken. “Hahahahaha!” “Wat een giller!” “Nou Sjarrel, je hebt geen woord te veel gezegd dat jij zorg zou dragen voor de veiligheid in Krak en Mik!” Mevrouw Ter Liezeloo stond woedend op en verliet de kamer. “Ongehoord!” riep ze. De heer Moltini liep naar mevrouw Van Bielen gaf haar een handkus en zei: “Kom Bella Mia!”
Bea en Jeanet wisten het zeker… Krak en Mik zou een bijzonder project blijven.
