Hallo lieve Happy Minders. Daar ben ik weer, jullie vertrouwde voorvechtster van de rechten van het ego, de rebel met een doel, kortom jullie eigen ster onder de sterren… ik dus, Betty! Zow… we zijn in 2019 aangekomen. Het was weer een heel gedoe met al die feestdagen. Het thema van deze keer: goede voornemens.
Het zal jullie niet verrassen dat ik daar een mening over heb. Goede voornemens, wat een onzin. Ik hoef alleen maar Facebook open te doen en hopla, daar heb ik al het bewijs dat het zo zinloos is. Mensen hebben het idee dat vanaf het moment dat de klok 12 heeft geslagen op 31 december het tijd is om vooral te gaan doen waar ze zooooo geen zin in hebben. Afvallen, meer bewegen, stoppen met wat dan ook dat niet goed voor je zou zijn. En ra ra, na twee dagen is het al weer over. De missie is jammerlijk tot een einde gekomen. En waarom? Omdat het MOEST.
Nu weten jullie dat ik het werkwoord MOETEN en ik geen vrienden zijn en ook niet zullen worden. Geen goed voornemen daarover kan ik melden. Ik moet niks… en ook niet als dat goed voor me zou zijn. Daar ben ik unaniem in en sluit geen compromis en ga het niet proberen ook niet omdat iemand anders dat zo fijn zou vinden. Ik weet namelijk dat iets alleen maar lukt als je het WILT. En dan niet half willen omdat het stiekum toch moet… nee het zou een overtuiging mogen zijn, een deal met jezelf (en je ego, want als die niet wil, dan kan je het gewoon schudden).
En dan nog iets… waarom 1 januari? Van alle dagen in het jaar… 1 januari… Je hebt net alle kerststress weer gehad, de boom staat op het punt om het raam uit gekieperd te worden en dan ga je iets MOETEN? Lieve mensen… doe me toch een lol, kies gewoon 8 maart of 23 april of zo… Het maakt niet uit, als je dan toch iets gaat moeten, geef het dan een kans of zo.
Maar goed… Mijn plannen voor 2019 (ik kies bewust niet de term goede voornemens zoals jullie merken). Nou naast dat ik niets ga moeten (want dat staat al jaren vast…) kan ik net zo goed gewoon niets voornemen, dan hoef ik ook niet met andermans ‘zie je wel, dat het niet lukt’ en mijn eigen teleurstelling over het mislukken om te gaan. Niets voornemen is ook een voornemen toch? Dus voilà, daar is ie, de mijne!
Mijn baasje heeft ze wel, dat is wel jammer, want daar zit ik dan ook weer mee. Ik heb het dan weer druk met haar voornemens. Maar.. in 2018 hebben we het goed gedaan samen. We zijn gaan bewegen en afvallen (ja dat moest van haar en ook nog op 1 januari…). Ze heeft het gered. Twintig kilo eraf. Niet dankzij mij, zegt ze. Ik ben de stoorzender, de afleider, de ‘ah één hapje taart dan?-fluisteraar’. Tssss. Stank voor dank, krijg je als ego tegenwoordig. Als we geen schuldige kunnen aanwijzen, dan maar het ego? Nou ja zeg!
Er ligt nog wel een uitdaging voor dit jaar klaar. Ik heb gehoord dat mijn collega Sherlock een eigen colum krijgt hier. Dat gaat nog wel een jaar duren voordat ik die schok te boven ben. Belachelijk! Alsof dat iets toe gaat voegen hier. Ik bedoel IK ben de blogger, het ego met een stem, de onmisbare factor in het leven van de Happy Minders en dan krijgt hij ook podium? Ik moet er nu al van zuchten. ZUCHT. Het wordt een lang jaar Happy Minders, een lang jaar.
Maar voor nu wens ik jullie een jaar waarin je van alles gaat WILLEN en KUNNEN. Nou dat is toch voor mijn doen een positieve afsluiter, of niet soms?
Liefs,
