Ik kan het zelf niet zien. Dat is best wel een beetje frustrerend. Ik heb al staan prutsen met mijn camera, maar het lukt niet zo goed om een foto te maken van de achterkant van mijn hoofd. Is die zo bijzonder dan? Uhm normaal niet. Maar voor wie mijn knobbel hobbel verhaal van gisteren miste, ik ga nu zonder twee bultjes op mijn hoofd door het leven. Het is even wennen, bultloos… en met blauwe haartjes…
Ik heb echt een hele leuke dokter. Lekker normaal, geen ingewikkelde taal. Sterker nog, hij ging zelfs de moeilijke term opzoeken voor de bult-affaire. Dat was nadat ik al ernstig moest lachen om zijn tekst bij binnenkomst. “Ga zitten of liggen, waar je blij van wordt, kies jij maar”. De groene stof op de behandeltafel leek op een uit de hand gelopen papieren wc-handdoekje. Je kent ze wel, die je met natte vingers uit zo’n gleuf wil trekken en waarvan je zeker weet dat je het niet gaat redden. Je hebt altijd maar een deel in je hand.
Of ik nerveus was? Uhm, tja… beetje wel. Die verdoving leek me nu niet echt een pretje en dat was het ook niet. De ingreep voelde ik niet. Het is gewoon het idee dat je niet ziet wat er gebeurt en wel hoort dat er iets gaande is. Ik vraag zo maar eens tussen neus en lippen door of ik mag douchen die avond. “Nou, mevrouw, dat gaat um niet worden hoor”, zegt de dokter lachend. Dat wordt drie dagen geen haren wassen. Ik denk, grapje zeker… Kort daarvoor had hij uit staan leggen aan de assistente hoe je het bloed kon stoppen en een bewondering uitgesproken voor de hoeveelheid die er te zien was. Bloed? In mijn haar… geen haren wassen?? Ik telde heel snel alles bij elkaar op en zag mezelf al met een vies achterhoofd door het leven gaan.
“Zo, dat was um”, hoor ik. “Oh ja, die blauwe haartjes heb ik wat langer gelaten, zodat die over een week teruggevonden kunnen worden”. Blauwe haartjes??? “Ja, dat zijn de hechtingen, die halen we er volgende week uit”. “En oh ja, dan mag u een dag uw haren niet wassen”. Ik denk “Wie had dit plan ook al weer bedacht, om het nu te doen, vlak voor mijn vakantie en vlak voor een belangrijk gesprek volgende week?”. Oh ja, dat was ik zelf, grrr.
Ik moet er maar even mee leven. Met mijn semi smurfinnen look. Ik kan zelfs niet totaly blue gaan, want tja.. ik mag geen natte haren. Dus als iemand mij ziet lopen met blauwe haartjes, gewoon lief glimlachen en niets vragen.
