“Zou het karma zijn?” hoor ik aan de andere kant van de lijn. Ik moet lachen. Een kennis vertelt dat zijn juridische adviseur inmiddels ook aan een hulpverlener toe is. Een kaartenhuis lijkt in elkaar te storten. Ik ken het gevoel en vroeg de kennis of we zo onderhand niet gewend zijn geraakt aan de elkaar in rap tempo opvolgende gekke situaties in ons leven. Bijna alsof er structuur in de chaos zit.
Ik weet niet hoe jullie daarover denken, maar hebben we met z’n allen niet het liefst dat alles gewoon blijft zoals het is. Lekker voorspelbaar en veilig? Niet te veel gekkigheid en vooral ook een gezonde dosis zekerheid? Wie mij al een tijd volgt heeft mijn belevenissen kunnen volgen en weet dat ik de nodige veranderingen heb meegemaakt. Van werkeloos worden naar een baan vinden en weer werkeloos worden en twee banen vinden… Iemand die al twintig jaar bij het zelfde bedrijf werkt, krijgt er ongetwijfeld rillingen van. Elke keer weer die onzekerheid en weer opnieuw beginnen aan een baan? Nee, bedankt.
En toch went het. De eerste keer dat ik werkeloos werd, weet ik nog dat ik de dag voor DE datum nerveus was. Morgen is het zover. Dan ben ik officieel werk-e-loos. De gedachten daarover vlogen door mijn hoofd. Zou ik het redden met een uitkering? Moest ik dan op het ‘matje’ komen bij het grote boze UWV? Wat zouden ze van mij willen? En het gekke was… Het was gewoon een dag als alle anderen. Ik stond op, at mijn drie beschuitjes met hageltjes, kopje koffie erbij en ik zat op mijn stoel aan de tafel te wachten op de grote ellende, waar ik toch zeker van was dat die aan mijn deur zou gaan kloppen. Er gebeurde niets.
Goh, dat was eigenlijk wel een tegenvaller, ego-technisch gezien. Geen drama om midden in te gaan rollebollen. Geen onoverkomelijk leed. Wat nu? Ik kreeg meer tijd om dingen te ontdekken die ik leuk vond en te schrijven. Tijd om te veranderen. Het resultaat was een website en een boek en dat allemaal door die ene verandering.
De tweede keer werkeloos was al minder erg. Ik wist dat ik het zou redden en ik had verstandige keuzes gemaakt. Hoewel? Een verhuizing vlak voordat je werkeloos raakt, is redelijk chaotisch.
Er komt weer een verandering aan. Van twee banen naar… ik weet het nog niet. Mijn egootje heeft de vloer in haar kamer alweer voorzien van een slijtspoor in de vorm van een cirkeltje. Ze ijsbeert. “Ohhhhhh daar gaan we weer… onzekerheid!” “Getverdegetver!” “Moet dit?” “Hoe komt dit goed?” Ik probeer haar af te leiden met positieve gedachten als “Het komt weer goed!” “Het is maar een verandering”. Maar ze heeft het er wel moeilijk mee ondanks dat het ook rust gaat brengen als we niet meer op twee plekken werken.
Ik heb nog even en ik weet als geen ander dat het morgen zo maar anders kan zijn. Een mailtje kan zo maar een ommekeer betekenen. Tot die tijd moet mijn egootje even volhouden. Ik zeg… wordt vervolgd!
