“Je bent zo anders” zegt ze. “Vroeger kon ik zo met jou lachen en nu ben je.. ja hoe zal ik het zeggen, zo uhm… zen of zo?” “Niet dat dat erg is, maar ik vond je leuker toen je nog gewoon meedeed met ons en nu lijkt het of je ineens een zak met ‘heilige boontjes’ hebt opgepeuzeld.
Een gesprek tussen twee vriendinnen waarvan er eentje begonnen is met yoga en meditatie en dat helemaal fijn vindt. Haar vriendengroepje merkt na een tijdje dat ze ‘anders’ is. Het roddelen en mensen afkeuren voelt voor haar niet meer ok en ze zegt steeds vaker nee als ze mee wordt gevraagd.
Je ontkomt er niet aan dat je op een goede dag verandert. Het gaat soms ongemerkt. Je ziet iets op televisie, je leest een boek en je wordt geraakt. Ineens krijg je groei zin. Je gaat je verdiepen in het onderwerp en als vanzelf zit je voor je het weet op een matje in de yogahouding ‘zen te zijn’.
Ik weet dat het bij mij zo ging. Ergens in het voorjaar van 2006 ging ik naar een workshop en vanaf die dag ging het snel. Van mopperend, ongelukkig wezen, naar iemand die het leven anders ging bekijken. Natuurlijk sla je eerst totaal door naar de overtreffende trap. Ik ging na mijn Reiki cursus alles gezellig ‘reiki-en”. Dat was voor mijn omgeving wel even wennen. Gelukkig komt er een moment dat er weer een middenweg wordt gevonden.
Veranderingen brengen positieve zaken, maar ook lastige. De omgeving waarin jij leeft huppelt niet mee op jouw weg naar je verbeterde versie van jou. Die kijken met grote ogen wat je in hemelsnaam aan het doen bent en zullen op een goede dag een opmerking plaatsen dat je ‘zo anders’ bent geworden.
Een goede vraag is wat je destijds zo trok in de mensen waar je nu niet meer zo bij lijkt te passen. De mensen die bij mij uit mijn leven wandelden, vonden de ideetjes die ik had over zelf ‘schuld’ zijn aan dingen die je soms ‘lijken te overkomen’ wat moeilijk. Ook niet zo verwonderlijk, want het is niet leuk om te beseffen dat je zelf iets kunt doen aan het geluk in het leven.
Als je eenmaal aan de groei zin genipt hebt, kun je eigenlijk niet meer terug. Het is een balletje dat blijft rollen. Er zit niets anders op dan de vrienden die niet mee kunnen of willen groeien op een aardige manier gedag te zeggen en verder te huppelen op je eigen weg.
Eigenlijk is het best eenvoudig, dat loslaten. Je weet dat jij niet terug wilt naar wie je was, je weet dat de ander niet mee wil naar waar jij heen gaat, dus het is sowieso einde oefening. De vriendschap gaat nooit meer worden zoals deze was. De enige moeite die het je kost is op een lieve manier gedag zeggen en beseffen dat er weer ruimte komt voor nieuwe mensen. Dat is namelijk een leuke bijkomstigheid van loslaten…
