Elke keer als ik mijn mond opendoe.. komt mijn moeder eruit…
Al de dingen waar je je vroeger zo aan stoorde, komen nu bijna vanzelfsprekend uit jou zetten… Je gaat op je ouders lijken naar mate je ouder wordt..
Ik heb heel hard mijn best gedaan om niet op mijn moeder te gaan lijken en potjandoosje.. het sluipt er in! Ik herken mijn gedachten en hoor haar zeggen wat ik zelf nu denk. Waar is dat gebeurd? Wie ben ik? Wat hebben jullie met mijn opstandige ik gedaan? Ineens denk ik over dingen die kunnen gebeuren met mijn soms wat rebelistische nakomeling. Hoor ik mezelf dingen zeggen over verstandig zijn.. Oops..
Als er een appje binnenkomt met de eerste zin ‘Mahammm” dan weet ik dat er iets gaat komen waar ik een zuchtje bij moet laten.
Als er ‘Wil je me even bellen staat.”dan weet ik dat het een diepe zucht gaat worden. Het opgroeien gaat met vallen en opstaan en damn.. ik weet zelf zo goed hoe dat was. Ik zie mijn eigen kind dezelfde dingen doen als ik deed. Dezelfde keuzes maken die ik ook maakte. Natuurlijk besprak ik wel dingen met mijn moeder, maar de zorgelijke blik en de ‘je moet het zelf weten, maar…’ zin kan ik me nog goed voor de geest halen.
Gelukkig heb ik ook een percentage dna van mijn vader mee gekregen en kan ik daarom ook dingen parkeren, relativeren en vooral denken dat ik niet kan voorkomen dat mijn kind op haar snuitje zal gaan terwijl ze aan het opgroeien is. Mijn vader is de vrije geest in ons gezin, die ruimte liet voor ontwikkelen en waar je achteraf kon komen uithuilen als er weer een poging tot het zelf zo goed weten jammerlijk tot een einde was gekomen.
Ik snap inmiddels dat mijn moeder het goed bedoelde en haar angst om mij voortkwam uit de spiegel die ik vormde. Ik deed dingen die zij niet zou doen of nooit zou doen omdat ze niet durfde. Mij overkomt hetzelfde… ik zie haar dingen doen en denk oh oh… alleen leer ik steeds vaker om te denken, ze leert het alleen maar door te doen en ik moet dat als dapper zien. Blijven geloven in haar en dat ze het zal redden door te oefenen. Ze doet het goed.. de kleine rebel. Ik mag dan wel eens zuchten, maar langzaam zie ik ook dat ze haar weg probeert te vinden in de jungle van het volwassen worden. 
Als ze een beetje op mij lijkt zal ze er iets korter over doen om te ontdekken wie ze echt is en net als ik de andere kant op zwemmen, omdat ze het durft en het kan…
