De meeste sprookjes die je als kind leest, eindigen met ‘En.. ze leefden nog lang en gelukkig..’.
Als je ouder wordt ga je de werkelijkheid van het leven inzien. Je wordt verliefd… je gaat een relatie aan, met de gedachte de laatste zin van een sprookjesboek waar te maken. Halverwege jouw sprookjesverhaal kan het misgaan…en is het boek ineens voortijdig ten einde met de zin…
“En ze gingen ieder hun eigen weg…”.
Als je als kind tegenwoordig nog ouders hebt die getrouwd zijn (even niet de tweede huwelijken met samengestelde gezinnen bedoelend) dan ben je bijzonder. Ergens gaat het in de sprookjeswereld van de mensen dus niet goed.
Hoe komt dat dan toch? Je stapt in met de mooiste intentie en ergens raak je van die weg af. Ikzelf heb net zo’n sprookjesboek op de plank staan en als ik naar mijn eigen ervaring kijk… denk ik dat ik deels zelf de verantwoordelijkheid van mijn andere einde mag oppakken. Je belooft elkaar van alles… en als je er goed naar kijkt… geef je feitelijk bij het JA-woord jezelf aan de ander. Dat is op zich mooi en nobel.
Het gaat volgens mij fout als je jouw eigenheid hebt laten schieten. De dingen waar de ander zo voor viel toen hij/zij jou leerde kennen… zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat gaat heel geleidelijk… Ik weet dat ik zelf ben gestopt met dingen doen, die mij maakten wie ik was… Jarenlang gaat dat goed. Op een dag gaat het een beetje wringen.. Je verwacht van alles van de ander, maar er komt niets… In het gunstigste geval ontstaat er stilzwijgen en niets meer voor elkaar over hebben…Want tja.. jij had jezelf gegeven en moet je nu eens kijken… er komt niets meer terug.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben blij met mijn afgelopen sprookje. Als je het boek sluit, heb je nieuwe pagina’s in een nieuw boek om te gaan vullen, in je eentje. Je mag gaan kijken naar wie je op dat moment bent en wat je nog wilt doen. Hiermee voer ik vooral geen campagne om te gaan scheiden, hou mij ten goede… Liever in een relatie kijken of je je eigenheid kunt behouden en samen ‘lang en gelukkig te leven’!
Als je na het eerste sprookjesboek een nieuwe prins tegenkomt, zal je er anders in gaan. Ik weet wel dat ik met een hele lijst van ‘als je maar niet denkt dat ik….(vul maar in wat je allemaal niet meer wilt in het leven) ga doen’ rondliep. Elke mogelijke kandidaat-prins werd tegen een lijst van eisen aangehouden. Hij mocht vooral niet denken dat ik een huishoudster was en uhm oh ja… charmant zijn, intelligent, betrouwbaar, een eigen leven hebben…
Ik ga nu voor ‘En IK leef nog lang en gelukkig…” en de nieuwe prins mag dezelfde tekst roepen, dan komen we elkaar in het midden van het sprookje van ons eigen leven vast ergens tegen…. gelukkig en wel.
