Hallo lieve Happy Minders. Het was stil vorige week. Was het jullie ook opgevallen? Natuurlijk wel, mijn afwezigheid valt altijd op! Mijn aanwezigheid ook, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Terug naar het begin… Ik was er niet. Dat is natuurlijk niet mijn schuld. Mij treft geen blaam. Ik… was mijn handen met extra hydraterende Dove zeep in de bak met onschuld. Ik kon er niets aan doen, echt niet! Ik wilde heus, maar kon niet. Waarom dan niet, hoor ik jullie vragen… Ik had het TE druk. Ik maakte overuren en dan moet je als weldenkend professioneel ego echt prioriteiten stellen. Als er meerdere zaken mijn aandacht vragen en zeker mijn ongezouten mening en daar boven op nog mijn welgemikte vieze blikken of afkeurende kreuntjes, dan is het jongleren met emoties en aandacht.
Ik bedoel, hoe maak je een keus in welk onderwerp als eerste totaal door te zagen, van alle kanten te bekijken, invullingen erop los te laten en daarna de meest negatieve optie uit te zoeken? Dat is HBO niveau lieve mensen. Dat doe je niet met twee vingers in je neus. Daarnaast mag ik dat alleen overdag doen (het zou zo praktisch zijn als ik het kon verdelen over dag en nacht…) Ik kan heel goed multi-tasken maar het liep uit de hand. Terwijl ik me opwond over het gebrek aan tijd voor mijn publiek, mijn trouwe fans, mijn medestanders… moest ik me ook nog druk maken over tien andere dingen.
De creativiteit die ik normaal als warme honing door mijn aderen voel stromen, leek nu een dikke prop asfalt die tergend langzaam op een plek bleef kleven. (Ik word toch wel goed in het maken van beeldspraak he, al zeg ik het zelf!) Hoe niet ontspannen is een opgestapelde hoeveelheid creativiteit die geblokkeerd wordt door overmatig piekeren?
En laat ik maar niet beginnen over het weer. Ik had beter moeten weten. Het kon niet door blijven gaan met die heerlijke herfstachtige zomer. Vol met koele dagen, waarop je lekker veel kunt doen en ’s nachts heerlijk wegdroomt terwijl buiten de regen tegen de ramen klettert. Oh wat een paradijs was dat voor mij. Ik hou ervan. Het hoge druk gebied dat mij de afgelopen dagen boven het hoofd hing was reden om maar helemaal niets meer te doen. Geen letter kreeg ik op het scherm. Ik werd zo opgeslokt door het opzoeken van weerberichten die hoop zouden bieden. Het woord ‘verkoeling’ was mijn missie. Wanneer? Hoe lang nog?
Naast het googlen naar weer dat bij mijn persoonlijkheid past, was ik ernstig druk met EHBH. Eerste Hulp bij Hitte. De waaier in de kamer precies zo installeren dat mijn oksel de windvlaag maximaal zou opzuigen. Massa productie ijsklontjes. Niet alleen voor in de kannen water, maar ook voor het voetenbadje onder de tafel om mijn tere doch dottige voetjes enige verlichting te kunnen aanbieden. Het heen en weer lopen naar de slaapkamer om de airco te controleren (er kwam 1,5 emmer water uit het apparaat zetten, de luchtvochtigheid was gisteren 92%!)
Wanneer ik in de strijd tegen het hoge druk gebied zit, ben ik in alles een heethoofd. Een onderwerp dat normaal een licht grommetje op zou wekken bij mij, wordt nu uitgemolken tot er geen druppel meer in zit. Het stressniveau loopt eigenlijk gelijkmatig op met het niveau van de luchtvochtigheid. Jullie begrijpen dat ik het heel erg zwaar had en daarom niet mijn wekelijkse blog kon schrijven, toch?
Ik ben wel blij dat ik weer in mijn eigen omgeving zit als de vijand (hitte) oprukt. Hier heb ik mijn eigen dingetjes om er mee om te kunnen gaan. Het had voor mijn medereizigers een drama geweest als ik in een andere omgeving oorlog had moeten voeren. Ik heb trouwens een hele leuke vakantie gehad hoor. Erg gelachen en wat mij betreft heb ik voor de rest van mijn leven genoeg prularia-winkels met molentjes, klompjes, kaas en andere aanverwante artikelen gezien en ben ik klaar met lachen om Japanners die werkelijk bij elke stoeptegel met de selfie-stick een kiekje schieten.
Ik ga even ontspannen hoor ik net van Ernestine. Het is minder warm, dus ik mag even in de relax-stand. Als het weer meezit ben ik er volgende week weer helemaal voor jullie.
Liefs,
Betty
