Hallo lieve Happy Minders. Long time no read, ik weet het. Ik was een beetje drukjes en ik weet dat jullie mij ernstig missen als ik niet mijn ongezouten mening met jullie deel. Mea culpa, sorry sorry. Maar ik ben er weer en ja ik heb weer eens een pittig onderwerpje uitgekozen. Natuurlijk hangen jullie aan mijn lippen… want wat is dat dan? Nou, het gaat over manieren!
Op de radio klinkt de afgelopen tijd regelmatig een spotje van Sire en daarin wordt een beroep gedaan op het moraal bij de Nederlander. Bij het horen van het spotje dacht ik: Ja helemaal mee eens. Het zal eens tijd worden dat mensen zich weer eens fatsoenlijk gingen gedragen toch? Want zeg nou zelf… het is zo vorige eeuw om iemand voor te laten gaan. Of het nu in de bus is, de rij in de supermarkt of tijdens het ritsen… Het lijkt of naast de aan het hoofd geplakte mobieltje, de tunnelvisie een standaard uitrusting is geworden. We moeten van A naar B en ieder obstakel moet uit de weg geruimd worden.
Terwijl ik lekker in mijn flow zit achter het toetsenbord en de woorden uit mij vloeien, hoor ik op rechts mijn baasje tegen me praten. “Uhm beste mevrouw Betty, koningin van de scherpe zinsnedes…” Ik zucht en weet dat ik even moet stoppen om te luisteren wat ze te zeggen heeft. “Ja… wat is er?” “Nou mijn beste Betty, als je heel eerlijk bent en ik weet dat die functie ergens diep wel aanwezig is bij je… Heb jij dan niet net als de mens die je net omschrijft de neiging om als een Cruella de Ville naast mij in de auto te zitten en minimaal 30 minuten lang commentaar te leveren op de mede weggebruiker?”
Ja, daar heeft ze wel een punt. Ik moet toegeven dat ik mensen die klungelen in het verkeer als wij naar het werk moeten, niet echt liefdevolle zaken toewens. Ik kan nogal ongenuanceerd uit de hoek komen, vrees ik. Waar mijn bazinnetje een term als “Seriously?” eruit gooit of “Nou, moet kunnen vriend!” daar heb ik geen rem. Ik vind het oelewappers, wegpiraten en wat mij betreft moeten ze gewoon opletten en aan de kant gaan. Hopla, gewoon met de flow mee, zodat we allemaal op tijd op het werk aankomen. Hoe moeilijk is dat feitelijk?
Ineens daagt het mij, dat mensen die nogal een stevige mening over het gedrag van anderen hebben, vaak zelf ook niet de titel Sint voor de naam mogen dragen. Moest ik eerst nog ernstig lachen over de klimaatdemonstranten die met de scooter naar het event waren gekomen, nu zie ik wel in dat ik eigenlijk net zo erg ben. Oops…
Natuurlijk heeft ieder mens wel besef van normen en waarden, alleen vrees ik dat ze allemaal een moi (lees Betty) bij zich hebben, die invloed heeft op wat ze denken of voelen. Tja, dit is wel even een oogopener zeg.
Ik kan niet beloven dat ik de titel Sint Betty ga halen, maar ik kan wel proberen om iets liever te doen tegen de medemens. Maandagochtend 07.45 uur gaan we het beleven. Als we weer in de auto stappen. Had ik al gemeld dat het gemiddeld 21 dagen duurt voordat iets een gewoonte is geworden? Het zal dus nog wel even duren eer ik vredelievend naast mijn baasje zit en gedachtes ga hebben als “Goh, wat een bijzondere manier van invoegen met 80 km per uur als er een hele rij auto’s op de linkerbaan staat” of “Ik denk dat die meneer een vrouw heeft die moet bevallen omdat hij links inhaalt en voortdurend bumperkleeft…”.
Oefening baart kunst zeggen ze… Benieuwd of ik het ga redden, lieve Happy Minders.
Tot de volgende keer.
Liefs van Betty
