Denken met je hart

Ik sta bij de bushalte.. het is 21.30 uur en in de avond rijden er minder vaak bussen, zelfs in een grote plaats. Het is donker en koud en ik staar naar het bord dat de nog resterende minuten aangeeft voordat dat bus komt. Ik wil die minuten wegkijken…

Er komen steeds meer mensen aan lopen en wat opvallend is.. ze zijn jong en allemaal Surinaams, Antilliaans, Marokkaans… Ik vraag me af.. waar komen jullie vandaan… hebben ze gewerkt, hebben ze gewinkeld? En ik zie dat ik een van de weinige mensen ben boven de 20 en niet gezegend met een mooie donkere kleur. 

Het is een drukke bedoeling in de bus en ik kijk nog onderzoekend verder. Luid pratend en lachend staat een groepje jongens bij de deur van de bus. Ik merk dat ik onrustig word. Kan ik zo meteen wel uitchecken en uitstappen… want ik moet langs dat groepje om eruit te kunnen. Ineens voelde het niet zo prettig. Ben ik aan het oordelen? Ben ik misschien zelfs wel aan het discrimineren?

Ik bekijk mijn eigen gevoel daarover.. had ik dat ook gehad als het vijf druk pratende bejaarden geweest waren? Of huismoeders met kinderen? Ik vind het niet fijn dat ik een gevoel heb dat zo niet bij me past.  Ik heb vrienden in alle soorten en maten, alle culturen en overtuigingen en ik vind dat juist heel leuk. Ik kreeg van een collega ooit de Koran bij mijn afscheid. Ik voelde me vereerd, dat hij zijn bijbel met mij wilde delen. Ik zag dat niet als zieltjes winnen, maar als een teken van delen.

Als ik even later mijn OV kaart gewoon achter de rug van een van de jongens langs de bleep-automaat haal… denk ik…  het was een gedachte van controle bij mij. De deur werd geblokkeerd door mensen en het hadden ook anderen kunnen zijn… Opgelucht over mijn ontdekking, stap ik uit.

Lopend naar huis komt de gedachte op dat het helemaal niet erg is om af en toe even te controleren of je nog met het hart denkt en niet met vooroordelen. Het was mijn eigen controle behoefte die mij onprettige gevoelens bezorgde en niet de afkomst van de blokkade bij de deur.