Ik weet nog dat ik vroeger mijn moeder heb uitgelachen als ze weer eens met zakdoekjes haar voorhoofd zat te deppen. “Mama heeft er weer een, een opvlieger!” grapten we dan. Eigenlijk zouden we bij de voorlichting op school een hoofdstuk moeten besteden aan dit onderwerp, zodat we mensen die in die fase zitten wat meer begrijpen en geen grapjes maken. Hoe kom ik hier nu weer bij? Ik zit zelf met de waaier aan en heb een haat-liefde verhouding met mijn dekbed in de nacht. Het is zo ver.. de overgang.
Ik schreef ooit al eens een blog over de tijd van maand, ik kan er nu een vervolg aan toevoegen. Eigenlijk is het ook niet heel erg eerlijk. Ruim drieëndertig jaar ben je eens per maand uit je doen en als dat dan eindelijk klaar lijkt te zijn, komt de afterparty, de overgang…
Ik had me er tot dusver niet zo mee bezig gehouden, totdat ik ook op minder zomerse dagen een vlaag van hitte scheen te hebben. Dat was niet helemaal de bedoeling, leek mij. Ik kreeg de tip om eens bij de acupuncturiste langs te gaan. Vandaag was het zo ver.
De avond ervoor had ik eens op internet lopen speuren naar alle mogelijke symptomen. Er viel ineens een hele bak kwartjes op zijn plek. De zeven dwergen van de overgang verklaard…lees ik. Ik moet eerst heel hard lachen en daarna zal ik schuldbewust gekeken hebben. Ik had ze bijna allemaal. Mijn arme omgeving… blootgesteld aan kleine hormonale dwergen. Stemmingswisselingen, vermoeidheid, hardkloppingen, kortademigheid, toename gewicht rondom de buik, slecht slapen, pijnlijke gewrichten… Wat een feest. Allemaal toe te schrijven aan de overgang.
“Het is net als de snelweg”, vertelt de accupuncturiste. “Als alle auto’s met de toegestane snelheid netjes in dezelfde richting rijden, is er niets aan de hand”. “Tot er bij de A10 in je lichaam een ongeluk gebeurt waardoor de rijbaan langere tijd is afgesloten”. “Dan hoopt het verkeer zich op een plek op en de banen erboven zijn totaal leeg”. Zo zit het met de energiebanen in het lichaam”. “Als ik op bepaalde plekken een naaldje stop, wordt de rijbaan opgeruimd en kan alles weer door rijden”. Ik moet erg lachen om de heerlijke beeldspraak. Ik zie het helemaal voor me. Een verkeersopstopping in mijn linkerbeen.
Ik lig op een prachtig zachte behandelbank. “Even inademen”, zegt ze en prik daar is de eerste naald al een feit. Dat viel reuze mee. Voor ik het weet heb ik drie naaldjes in mij. Ik voel daarna mijn handen tintelen alsof ze slapen. Een kloppend gevoel bij mijn enkel. Ik vind het bijzonder. Ik sta na een uurtje weer buiten. Nu afwachten, de komende drie dagen wat er gaat gebeuren. Dat kan van alles zijn, liet de aardige mevrouw mij weten. Dus ik moet goed opletten wat ik voel.
Ik had mij al voorgesteld, liggend als een egeltje op de bank, maar de werkelijkheid was minder prikkelend… Natuurlijk ben ik hoopvol als ik naar huis rij. De rest van de dag gaat het goed, op een enorme moeheid na, tot ik weer in mijn bed lig en het dekbed weer een schop krijgt… Oh hemeltje, een van de zweven dwergjes is heel verliefd tegen me aangekropen. Kssst… ga Sneeuwwitje plagen en laat mij met rust!
