Ik weet nog dat ik buiten voor het gebouw van mijn werkgever met stomme verbazing stond te kijken naar de hordes mensen die langsliepen. Ze hadden allemaal iets gemeen. Ze namen veel ruimte in.. en dat kwam door de armen vol met papieren bruine tasjes. Hm.. vreemd. Ik dacht ik vraag het eens bij mijn collega na waarom die mensen daar lopen en wat er in die bruine tasjes zit…
Vol ongeloof keek de collega mij aan.. Of ik wel van deze wereld was? Je hebt het nog niet gezien??? Honderd meter verderop zit … (een gelukzaligheid maakte zich van haar meester) DE PRIMARK!!
Ik heb kennelijk weer eens tijden in mijn eigen prachtige wereld geleefd. Rustig en zen.. totdat ik de wereld van de Primark tegenkwam.
Natuurlijk zijn de shoppers herkenbaar door de bruine tasjes.. Het liefst zes stuks aan elke arm. Maar ze kenmerken zich verder nog door combinaties van mensen. Moeder met dochter, waarbij de moeder met 1 armzalig tasje loopt en de puber met een veelvoud daarvan. Pubermeisje met pubermeisje.. waarbij het aantal tasjes gelijkwaardig verdeeld is. Het gezin.. Waarbij vader op afstand loopt en alle energie inmiddels uit hem is gedropen na een rondje Primark, waarbij hij vlak voor openingstijd op zondag in de rij heeft staan wachten om naar binnen te mogen.
Ik ben zelf nu een paar keer geweest. De eerste keer om te proberen een kadobon te kopen. Schuchter zette ik mijn eerste stappen in het zo als walhalla aangeprezen domein van de mega shoppers. Bij de ingang rekken met op panty lijkende tassen die zo niet lekker om je arm lijken te hangen.
Mensen die over het algemeen in setjes achter elkaar aan sjokken met uitpuilende pantymandjes daarbij niet kijkend of er al mensen op de vierkante meter winkelvloer stonden.. Ik kom bij de kassa om daar te vragen naar de kadobon en ik denk dat mijn open mond wel opvallend geweest moet zijn. Dranghekachtige tafrelen! Alsof je bij de Efteling staat te wachten voor een attractie en bordjes tegenkomt met ‘vanaf hier nog 1 uur wachten’. Met een noodvaart heb ik het pand verlaten. Am me hoela met die kadobon. Wegwezen.
Vandaag liet ik mij overhalen om met een vriendin de door mij zo gevreesde Winkel Efteling te betreden. Ik ben zelfs in de rij gaan staan om een poging te doen toegelaten te worden tot de pashokjes.. De regel van 8 stuks kleding toegestaan.. lijkt een pijnlijke straf voor de shoppers. In de rij wordt de pantymand op de grond gekwakt en wordt gesorteerd wat er bij pasronde 1 gepast gaat worden. De overige stukken blijven in de mand en die moet in een soort kinderopvangplek voor tassen. Het zal mijn beleving zijn, maar het pashokjes systeem deed mij erg aan door de douane komen bij Schiphol denken. Kritisch kijkend personeel waar denk ik alle happiness uitgevloeid is na een halve dag rijen lang mensen controleren op hoeveelheden kleding.. Ik heb respect!
Als je het pasavontuur hebt doorstaan is het volgende avontuur de kassa’s! Wederom een dranghekjes systeem waar mensen kennelijk zonder morren in gaan staan om de koopjes af te gaan rekenen. Ook daar kenmerkt de shopper zich. Setjes pubers gaan bij voorkeur met 2 personen naar 1 kassa en halen uit 1 tas spullen die verdeeld moeten worden. Een hele administratie volgt en het wachten voor de overige shoppers gaat verder.
Wat heb ik dan vandaag aangeschaft.. Twee leesbrillen in hip design. Een pyjama en een paar ballerina schoentjes. Met knikkende knietjes sta ik weer buiten, me voor nemend om niet en ik herhaal NIET meer naar de Primark te gaan.
Ik denk erover eens een brief te schrijven naar Primark dat ze een hoekje maken voor de niet actieve meeshopper. Een wand er omheen en een liftmuziekje of zo.. Dan wil ik wel mee naar de Primark 🙂
Tot die tijd.. zeg ik.. wees slim, bel Wehkamp of zo.. en ga lekker thuis shoppen. Paskamers te over, koffie terwijl je wacht. En betalen doe je later wel. Sorry Primark fans… ik geloof dat jullie er zeker happy van worden, maar ik sla ff over. Bij de gedachte niet meer naar de Primark te gaan wordt ik spontaan weer Happy.
