Lang geleden, toen Hyves nog bestond, werd mijn oog naar iets getrokken. Er stond er een vierkant blokje met reclame voor relatieplanet. Mijn nieuwsgierigheid deed mijn vingertje naar het knopje gaan en klikken. Welkom in de wereld van relatieplanet… Gratis gratis gratis… nou dan maar eens kijken wie er op deze planeet wonen.
Natuurlijk was er niet zo maar van alles gratis… Je moest ten eerste even van alles invullen en dan mocht je gluren. Ik zat met open mond. Ik was toen nog van het naïeve ras hoor. Het leek wel de Wehkamp, de Neckermann en de Otto-gids bij elkaar en dan voor mannen (in mijn geval dan, als je een man bent zal je ook wel een afdeling vrouwen hebben, maar die optie had ik nog niet onderzocht). Er maakte zich iets van mij meester. Iets waar ik zelf zo niet achter sta normaal.
Betty, mijn lieftallige egootje, keek vanaf haar torenkamertje met een vies gezicht en riep heel hard: doorklikken, doorklikken, jammer voor je, nee die niet, die niet, die niet. Ik was eigenlijk geschokt over mijn eigen gedrag. Ik…die het oordelen eigenlijk zo niet vind kunnen. Een boek moet je niet beoordelen naar aanleiding van het plaatje dat er op de voorkant staat, maar om de woorden die er in staan.
Ik…bladerde en bladerde door een wereld van mannen die zich op de meest aparte manieren presenteerden. Soms met foto, soms zonder. Soms met heel veel woorden om eigenlijk alleen maar te zeggen…ik wil liefde in mijn leven. Soms met heel weinig woorden: Later! schreef er eentje. Ik lag in een deuk. Heerlijk, kort maar krachtig en zo arrogant eigenlijk. Oeps…we waren weer aan het oordelen.
Nog geen paar minuten op deze planeet, zag ik ergens iets omhoog komen. Een foto en een mededeling dat iemand mij iets te melden had Huuuh? Ik was natuurlijk zo niet thuis in de omgangsvormen op deze planeet en wist niet hoe dit werkte. Nou vertel het maar, dacht ik dan en klik op het uitgeklapte schermpje.
Mijn egootje gaat los. Betty riep ieeeeuwwww, jakkie. Ik schrok eigenlijk van de ogen die mij aanstaarden op de foto en voelde afkeer. Meteen bedacht ik dat dit zo niet aardig was. Maar ik drukte eigenlijk op het knopje WIS omdat ik ook niet wist wat ik er mee moest. Het is me wat hoor op deze planeet. Ik bleef me verbazen over de mogelijkheden. Je kon van alles instellen. Hoe wilt u hem hebben mevrouwtje: groot, klein, dik, dun welke kleur ogen had u er op gewild en zelfs het sterrenbeeld is instelbaar. Ik hield het bijna niet meer droog. Het was toch niet te geloven.
Maar goed ik stelde wat in en kijk vervolgens wat er gebeurde… ploeing 362 geschikte planeetbewoners waren te bezichtigen. Nou…ik pakte maar even koffie, want dit ging wel effies duren. Ik was soms ook wel onder de indruk van wat er door de planeetbewoners was neergezet. Mijn naïef zijn was weldra over…
De bewoners van de planeet waren niet bijzonder charmant en over he algemeen was een van de hoofddoelen niet ‘lang en gelukkig’ maar eerder ‘kort en geen gezeur”. Een groot % van de bewoners schijnt al een bewoonster op de bank te hebben en probeert ontbrekende onderdelen van de relatie elders te vinden… Net als ik waren de bewoners ook erg kritisch in de fysieke beoordeling en staken hun voorkeuren/eisen niet onder stoelen of banken.
De relatieplaneet bleek iets te buitenaards voor mij en mijn egootje.
