Ik staar naar het witte vlak op mijn laptop en bedenk me hoe ik woorden zal geven aan een gevoel dat nu eens niet zo happy is. Is dat wel passend? Een niet-happy-blog schrijven? Ik? De wannabe-inspirator van een leukere wereld? Ik bedenk me ineens waarom eigenlijk niet. Het hoort er net zo goed bij. Eens niet happy zijn. En boy oh boy ik was pas even niet happy. Zo… dat is eruit. Eerlijk gezegd lucht het wel op om eens schaamteloos toe te geven dat ik niet happy ben. Ik zou bijna blij worden van het feit dat ik erken niet blij te zijn… Volgen jullie het nog?
Net als je denkt dat alle oude belevenissen die je ooit hebt gehad veilig opgeborgen zijn in de bibliotheek in jouw hoofd, komt er een moment waarop je iemand iets ziet doen en pats… daar gaat het hekwerk krakend en wel open. Dat hekwerk hoort de opgeslagen informatie af te schermen. Mijn egootje morrelt regelmatig aan het kettingslot dat ik erop heb gehangen. Het bordje ‘verboden afdeling’ negeert ze gemakshalve. Daar liggen de blunders, de mislukte pogingen en de ‘dat vertel ik echt nooit iemand’ pagina’s. Er is een afdeling waar ze wel mag komen. De positieve sectie met leermomenten en nuttige tips. Die bezoekt ze zelden. “Saaaaaaaaai” is haar commentaar.
In haar opinie is de verboden sectie veel beter. In mijn ogen is het afgesloten omdat het in het verleden ligt en de toekomst nieuwe mogelijkheden kan bieden. Kort geleden had ze het voor elkaar. Met haar handige vingertjes had ze het slot open gekregen. Waarom moest ze zo nodig in die bibliotheek zijn? De pijn van iemand anders maakte dat ze zich niet meer kon beheersen. Ze moest oude verhalen oprakelen. Waarom? Omdat het verhaal zo herkenbaar was. Alsof ik naar een hele jonge versie van mezelf keek die een grote levensles stond op te snuiven.
Een traan rolt langzaam van mijn oog, langs de zijkant van mijn neus over mijn lip heen. Het hek in de bibliotheek is open blijven staan. Oude verhalen rollen voorbij. Ik ijsbeer door het huis. Ik heb last van het unhappy zijn. Ik heb er geen zin in… Ik vind dat het niet moet mogen. Gek hoe in een uurtje tijd er zoveel gedachten door het hoofd heen kunnen gaan. Kennelijk heeft de situatie me erg geraakt anders was ik niet aan het ijsberen. Ik app mijn vriendinnetje of ik even kan bellen. Dat doe ik nooit… Ze voelt dat er iets mis is. “Fijn dat je zo’n kadootje krijgt…” is haar antwoord. Ik moet glimlachen. Typisch een gesprek tussen ons. Ongelukkig zijn als een kadootje betitelen… dat is toch maf?
Nou, niet helemaal, want de verhalen die het unhappy zijn opwekken zijn geweest. Die situaties zijn niet meer aan de orde en de lessen zijn geleerd. Het kijken naar een jong iemand die dezelfde les krijgt is pijnlijk. Ik weet zo goed hoe het voelt om iets af te moeten sluiten en niet te begrijpen waarom het zo moest gaan. Niet snappen dat liefde zeer kan doen.
Een paar dagen later sta ik weer te kijken. Mijn hek staat nog open, maar ik besluit om de verhalen in te zetten. Ik deel ze, maar nu zonder zelf pijn te voelen. Het zal de pijn niet verzachten voor de ander. Wat het wel doet, is aantonen dat het iedereen kan overkomen en ik heb het geluk om te kunnen vertellen dat het weer overgaat. Niet meteen… maar wel na een tijdje.
