Tegenover mij wordt een moeilijk kijkend gezicht ineens verlicht. Een yess-momentje met een bij horend gebaar volgt. Ik durf het niet te vragen… want ik weet dat er daarna iets komt en ik dat niet zo goed trek. De uitleg… in nerd-taal…
Tegen beter weten in vraag ik ‘Is er iets gelukt?’ en ik zie de worsteling. Hij weet het wel.. dat hij het doet. Ik zie hem zoeken in zijn archief van begrijpelijke ‘gebruikerstaal’. “Nou ja, kijk, weet je… ik heb iets gedaan wat heel ingewikkeld was en ik moet moeite doen om niet de termen te gebruiken die ik normaal zou gebruiken”. Ik vraag: ‘Als je nu naast jouw collega had gezeten, had je dan met een enkele zin jouw euforie kunnen melden?’ Ik zie een grijns en het antwoord is een grote ja.
Het moet ook lastig zijn als je iets kunt waar slechts een select percentage mensen goed in is. Het delen van succes in wat je doet wordt dan een lastig gegeven. Want hoe leg je dat uit. Tegen de tijd dat je klaar bent met uitleggen is de ander je al zo kwijt geraakt dat ze niet eens meer blij voor jou kunnen zijn.. Samenvattend vertellen zou een goede optie zijn. “Ik heb zo iets cools gedaan, ik bespaar je de uitleg, maar ik vier feest!” zou de lading prima dekken. Ik zou acuut een dansje gaan doen en met vlaggetjes wapperen… maar ja.. de trigger is groot om het proces te willen delen en daar gaat het vaak mis.
Op de werkvloer zal dit ook een dingetje zijn. Iedere willekeurige gebruiker van een computer heeft wel eens een ‘probleempje’ en belt dan naar de ICT afdeling. Het lijkt alsof in de telefoon van de gebruiker een app zit om de Babelonische spraakverwarring aan te zetten. “Ja hij doet het niet” legt de gebruiker serieus uit. Aan de andere kant van de lijn, pakt de ICT meneer al vast zijn broodtrommel, dit wordt een lang gesprek… is zijn inschatting.
Als ik dat ene programmaatje wil gebruiken voor als ik een plaatje in een berichtje wil stoppen, dan krijg ik zo’n blauwe box met een bericht in het midden van mijn scherm en ja.. dan klik ik op ok en dan doet ie het niet meer…
De ICT meneer krabt achter zijn oor. Welk programmaatje.. probeert hij voorzichtig… Nou ja.. je weet wel.. dat met dat gekleurde vierkantje en dat tekentje erin. Als eindelijk duidelijk is waar het om gaat, wordt de volgende horde genomen. De uitleg van hoe dit aan te pakken. “Heb je al geprobeerd om je pc te ‘rebooten’? vraagt de ICT meneer. “Re-watten?” is de te verwachten reactie. Een zucht verder… opnieuw opstarten.. Oh.. ja.. zeg dat dan. De irritatiefactor aan beide kanten stijgt en de worsteling wordt groter.
Ik krijg regelmatig voorbeelden aan tafel genoemd van deze situaties en ik moet er om lachen. Mijn nerd is in training. Ik fluister dan wat hij ook kan zeggen, als zo’n ‘gebruiker’ hem weer tot wanhoop drijft. Erkennen, darling… je moet ze erkennen! Het is vreselijk dat de printer het niet doet. Afgrijselijk dat ze een mapje kwijt zijn in hun pc en geen flauw benul wie dat heeft gedaan… Of de meneer in de niet zakelijke omgeving die ineens rare spam heeft met minder geklede mensen… en zweert dat hij niets heeft aangeklikt.
Tegenwoordig heb je voor ieder willekeurig probleem wel een ‘fluisteraar’. Ik denk dat er nog wel een ‘nerd fluisteraar’ bij kan in de wereld:)
Ik zou graag een dag op de ICT afdeling gaan zitten en meeluisteren. Als ‘nerd fluisteraar’ werken. De tolk zijn. De brug leggen… Een woordenboek schrijven voor ze met Jip-en-Janneke-termen voor de meest voorkomende termen, zodat de mensen die om hulp vragen het idee hebben dat ze begrepen worden.
Iemand zei laatst tegen mij… toen ik eens een zucht liet over iets wat anderen niet lijken te snappen… Als je zelf hoog op de berg staat over dingen die voor jou zo eenvoudig lijken, is het makkelijk om een paar stappen terug te lopen. Voor de anderen die de berg nog aan het beklimmen zijn, is het bijna niet te doen om harder naar boven te lopen, naar de plek waar jij staat. Als je met mensen om wilt gaan, zal je af en toe even terug moeten lopen. Jij hebt die weg al gelopen en je zou moeten weten dat het lastig is op die plek…
Toch grappig dat ik dan zelf ook wel eens een fluisteraar nodig heb om het even makkelijker te maken 🙂
