In een doos in de berging staan ze. Ingepakt in kranten, zoals mijn eigen moeder de kerstbeeldjes ook inpakte. De kopjes van mijn oma. Ze gaf ze aan mij. Misschien vindt jij het leuk om ze te hebben… Eerlijk gezegd wist ik niet wat ik er mee moest, maar met een licht gevoel van familie sentiment heb ik ze al die tijd bewaard. Pas geleden dacht ik bij mijn 100-dingen project zal ik ze wegdoen? Iets weerhield me er toen van. Sinds vandaag weet ik waarom…
Als ik langs het lange pad naar de achterkant van het terrein loop zie ik ineens iets geks. Hangt daar nu een kopje in de boom? Ik kijk nog eens… ja ik ben niet gek. Iets verder zie ik er weer eentje tussen de struiken. Nog wat verder staat een ouder soep terine zomaar op een muurtje. Wat een gekkigheid. Ik ben meteen in mijn nopjes. Dit kan alleen maar leuk zijn.
In een houten huisje met een open luik staan mensen heel hard te werken. Een blik naar de tuin leert me waarom. Het zit vol met mensen onder parasols en op tafel zie ik grotendeels alleen maar theepotten en sierlijke kopjes staan. Kopjes van oma’s.
Ik ga zitten en laat de omgeving eens op me inwerken. Een groep mensen naast ons is druk bezig met een high-tea. Vrolijke etagères met kleine zoetigheden pronken op de tafel. De porceleine kopjes op de tafel zijn allemaal verschillend, evenals de theepotten die erbij schijnen te horen.
Ik waan me in een Alice in Wonderland wereldje. Een tuin met een vijver. Prachtige struiken met bloemen waar bijtjes af en aan vliegen en zelfs tientallen vlinders. Een prieeltje achterin de tuin maakt het sprookjesgevoel compleet. Alleen het konijn met de hoed kwam niet opdagen…
Grappig dat Betty ook mee was en bijna iets te melden had. Hoe wonderlijk, terwijl ik zo aan het genieten was van de omgeving. Het was zo druk in de tuin dat de bediening het amper kon bolwerken. Na een tijdje hadden we nog niet kunnen bestellen. Normaal zou Betty toch haar keeltje geschraapt hebben en een flinke kuch gedaan hebben om de aandacht te trekken. Maar de omgeving was zo leuk, dat ze afdroop.
Toen even later de thee en de taartjes op tafel stonden kon ze niet meer doen dan een spinnend geluidje en genieten. Uren heb ik gezeten. Kijkend naar alle gasten en de kopjes. Ineens schiet de doos in de berging met te binnen. Ik loop naar de mevrouw in het winkeltje en vraag… “Adopteert u ook kopjes? ” De mevrouw kijkt me lachend aan en zegt “Als het geen jaren 70 kopjes zijn…”. Ik vertel haar over de doos en de kopjes van mijn oma. Ze wil ze wel adopteren als ik ze even laat zien. Ik spreek af een foto te sturen.
Ik denk dat mijn oma het zeker had kunnen waarderen. Het idee dat haar kopjes in een sprookjesachtige tuin op tafel komen te staan en dat mensen zullen genieten van heerlijke thee met taartjes in haar servies. Ik vraag me alleen af of mijn oma niet gaat spoken als ze haar soep terine in de boom ziet hangen.
Wie een heerlijke middag in de tuin wil doorbrengen met kopjes van oma’s en overdaad aan lekkernijen… Ga vooral eens naar Theetuin De Libel in Andijk.
