“Oh, jeetje, daar zit iets bij u”, zegt de kapster die met haar kam langs de achterkant van mijn hoofd schraapt. “Ja, dat weet ik”, zeg ik. Ik vond het altijd nogal een beetje naar. De twee bultjes op mijn achterhoofd. Elke keer als ik naar een andere kapper ging, kwam hetzelfde riedeltje eruit. “Nee, het doet geen pijn, als je er met de kam langskomt”. “Nee, het is geen enge ziekte…”
Ze zitten er echt al eeuwen voor mijn gevoel. De twee bultjes. De last die ik ervan heb, is bij de kapper. Het is altijd weer een momentje. Je hoort ze denken. “Wat is dat?” En dan komt het verhaal. De meeste kapsters gaan door met werken, maar zo nu en dan komt er eentje met de vraag “Waarom laat je dat niet weghalen?” Ja, dat is een goede vraag. Omdat ik er geen last van heb??
Sinds een paar weken zit ik in de ‘ik doe het maar meteen, dan is het maar gedaan-modus’. Zo ben ik naar de tandarts geweest, waar ik al een tijdje uitstelgedrag voor had. Dan maar meteen langs de podoloog , die zit in hetzelfde gebied. Mijn tandarts zit niet in mijn huidige woonplaats. Ik ben nogal aan hem gehecht en daar heb ik wel een autoritje voor over. De pedicure ook maar even gedaan. Een soort van groot onderhoud van het menselijk lichaam.
Toen ik voor een zeer oor bij de dokter zat, kwam de modus weer op. Ik zat toch al daar en huiverend stelde ik de vraag. “Zeg, uhm.. kuch… ik heb hier op mijn hoofd twee bultjes”. De aardige dokter was meer dan bereid om even te loeren. “Oh, dat is niets ernstigs, dat kunnen we zo weghalen hoor”. Maak maar even een keer een afspraak. “Oh ja, zeg er wel even bij dan dat je de behandelkamer moet hebben”.
Ik ben echt geen bangepoeperd… geloof mij. Ik heb wortelkanalen door laten raggen met borsteltjes, een bevalling op mijn naam staan, wat ander onderhoud aan mijn lijf, waar je ook niet vrijwillig voor op de wachtlijst gaat staan, dus ik ben wel een dapper soldaatje. Maar die bultjes… dat was wel een dingetje. ” En, moet dan mijn haar weg op die plek?” Zo, de hamvraag was er uit. Dat was wat me dwars zat. Zo’n raar vierkant plekje op het achterhoofd, waar iedereen dan toch naar gaat zitten kijken.
“Nee hoor, dat is niet nodig”. “Je krijgt een paar prikken, dat is eigenlijk het vervelendste”. Ik mocht er nog eens rustig over nadenken en werd van harte uitgenodigd tot het laten weghalen van mijn knobbeltjes.
Ik loop de kamer uit, langs de balie van de assistente en ik twijfel even. “Vooruit met de geit!” Ik hoor mezelf zeggen “Ik wil een afspraak maken voor het weghalen van mijn bultjes en ik moest zeggen dat ik de behandelkamer in moet”. De assistente is erg hulpvaardig. Morgen maar doen? Ineens is Betty wakker. Morgen??? Uhm, nou, ja.. kan het ook op een andere dag? Pfiew, even wat tijd winnen.
Het is zo ver, vandaag gaan ze eraf. Mijn hobbeltjes. Ik kan niet wachten om weer naar de kapper te gaan straks en voor het eerst geen gesprek te voeren over mijn hobbeltjes. Waar zal ik het dan eens over hebben bij de kapper? 
