“Zal ik je dat dan nu even leren…”, vraagt mijn nerd. Het is de zoveelste poging om mij aan een programma te krijgen waar je plaatjes mee kunt bewerken. Vanuit mijn tenen komt een dikke grom, gevolgd door een moeilijk gezicht. “Moet dat”, vraag ik. De poging wordt afgebroken. Het zal zeker niet de laatste keer zijn.
Ik weet dat ik er een keer aan moet geloven. Het leren van het zo gevreesde ‘gimp’. Ik ben een Word-klooier, zoals mijn nerd het zo leuk weet te brengen. Hij kan niet bevatten wat ik allemaal aanrommel met een simpel tekstverwerkingsprogramma. Natuurlijk is het niet zo scherp en professioneel als met ‘de gimp’, maar voor de verjaardagskaarten voor de 1000 ambassadeurs, is het leuk gereedschap en gaat het lekker snel en simpel. Klik, knip, plak en opslaan en hopla weer eentje klaar.
Hij heeft het al een paar keer geprobeerd. Naast me zitten en uitleggen hoe het werkt. De weerstand tegen het ‘gedoe’ met alle functies in het programma maken dat ik een vreselijke leerling ben. Oh ja en daar komt nog bij dat ik genetisch het ongeduld van mijn lieve oma heb, dus het is nogal een klus om mij dit te leren. Mijn nerd is uitgerust met de kalmte van een getrainde budha en het geduld van een voetbalteam aan engelen.
Soms overwin ik de weerstand en ga ik in mijn eentje zitten rotzooien met ‘de gimp’. In mijn hoofd galmen zijn woorden “Ja kijk… je moet eerst leren lopen, voordat je de marathon kunt lopen”. Ik wil meteen iets moeilijks. Een plaatje uit een achtergrond knippen. Ik besef me dat ik beter eerst de babystapjes zou kunnen doen, maar mijn creatieve proces maakt dat ik moeilijk uit de flow kan komen en door wil. Dat plaatje is dan een beperkende factor, in ‘de gimp’. Ik moet uit het schrijven en in de wereld van vensters, filters, lagen en volgordes die maar niet blijven plakken in mijn schrijversbrein.
Van de week lukte het zo waar om mezelf uit een foto te snijden. Ik was helemaal blij, totdat ik het plaatje wilde gebruiken en merkte dat de achtergrond ineens wit was… Ik weet wat er gebeurt als ik met dat verhaal aan kom. Het snoetje van mijn nerd dat op ‘duh..’ zal staan en de uitleg die gaat volgen. Ik ben heel blij met hem, zeg maar gerust super blij, maar oh oh het leren van ‘de gimp’ is wel een relatietestertje.
Sommige mensen hebben de uitdaging met samen behangen, naar de Ikea, de huishoudbeurs, maar voor mij is het iets nieuws moeten leren. Ik weet niet of ik ooit zulke goede maatjes zal worden met ‘de gimp’ als ik met mijn Word ben, maar er zit voortuitgang in. Het is trainen. Geduld hebben en blijven proberen. Mijn Betty vindt namelijk dat het te belachelijk voor woorden is, als blijkt dat wij dat niet zouden kunnen… Helaas is een deel van de frustratie ook van haar afkomstig, want we willen eigenlijk van alles, als het maar niet ons creatieve proces belemmerd. Tja…
